พอกันที..วันธรรมด้า ธรรมดา
เนื่องจากที่ทุกคนทราบแล้วว่า เคนสุเกะหรือเคนจัง เด็กชายหน้าใสได้ป่วยจิตป่วยใจเป็นเวลาถึงห้าวันติด ส่งผลให้เกิดปัญญากันทั้งโรงเรียน เคนจังเลยถูกนับเป็นหนึ่งในหัวใจโรงเรียนไปโดยปริยาย เอ๋..หัวใจโรงเรียนคืออะไรหรือ มันคือกลุ่มเด็กที่ป็อปที่สุดและมีอำนาจควบคุมกองแฟนของตัวเองได้ ซึ่งทั้งโรงเรียนมีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น ทางโรงเรียนจะหวงเด็กกลุ่มนี้เป็นพิเศษในถานะ "ตัวเงินตัวทอง" ยิ่งโรงเรียนเซนต์คาลอส ไฮสคูลด้วยแล้ว ทั้งชุดนักเรียนที่สุดเท่ห์ การศึกษาที่ครบพร้อม ฐานะการเงินที่ไม่เป็นรองใคร และหน้าตาที่ใครเห็นก็ละลาย เด็กกลุ่มนี้ก็ไม่ต่างจากดาราซักเท่าไหร่
แต่
ความพินาศจะบังเกิดเมื่อหนึ่งหัวใจได้หายไป เคนสุเกะ เพราะเขาคนเดียวทำให้โรงเรียนเกือบแตก
เด็กหนุ่มหน้าหวานถูกล้อมไปด้วยนักเรียนกลุ่มใหญ่กลุ่มนึง อีกไม่กี่เมตรก็จะถึงโรงเรียนแล้ว ในมือแต่ล่ะคนมีอาวุธครบเครื่อง พร้อมปรุงรสเคนสุเกะเปรี้ยวหวาน สองสามคนนี่ยังเอาไหว แต่นั้มันตั้งเกือบสามสิบคน ตายแน่ๆ เคนสุเกะวางกระเป๋านักเรียนลงแล้วตั้งท่าสู้ มือซ้ายขวายกขึ้นการ์ดข้างหน้า ขาขวาเยื้อไปด้านหลัง เรียกหน้าตาเหล่อหลาจากกลุ่มนักเรียนได้ดี
ร่างใหญ่ร่างนึงเดินออกมาจากกลุ่มอย่างสง่าผ่าเผย สูงประมาณ190ได้ กล้ามเป็นมัดๆ หน้าตาเหมือนฆาตกรใจงาม เคนสุเกะกลืนน้ำลายเอื้อก แต่ใจก็ยังสู้ ถ้าเข้ามาโดนแข้งก่อนแน่ๆ
"นี่.."
"ย้ากกกกกส์!!!"
ร่างเรียวโดดฝาดหางจรเข้ทันที สวยสดเรียกได้10คะแนนเต็ม แต่
หมับ!!!
เสียดายขาข้างนั้นไม่ได้ถูกตัวคนข้างหน้าเลย ซ้ำยังโดนจับห้อยต๋องแต๋งกลับหัว คนจับดูเหมือนกำลังจะพูดอะไรซักอย่างแต่ไม่ทันได้พูด หมัดก็พุ่งแระแทกเป้าไปเรียบร้อยแล้ว
เสร็จชั้นหล่ะ ฮ่าๆๆๆ
โป้ก!!
ตามกฏแรงโน้มถ่วงของโลก ทุกอย่างล้วนลงตกลงมาสู่พื้น นั้นรวมถึงเคนจังที่ถูกห้อยกลับหัวอยู่ สติเริ่มพลา สิ่งรอบข้างเริ่มมือลงๆเหมือนใครซักคนกำลังหรี่พระอาทิตย์ให้ดับ ภาพสุกท้ายที่เขาเห็นคือ โชทาโร่กำลังพุ่งตรงมาหาเขา
พร้อมกับขี้ในมือ
.............................
ที่นี่ที่ไหน...
ดวงตาสีดำขลับลืมขึ้นอย่างช้าๆ สิ่งรอบๆด้านล้วนเป็นสีขาวทั้งหมด แม้ว่าเพดานก็เป็นสีขาว สำผัสที่นุ้มนวลจากเตียงสีขาวบรรเทาความงงงวยลง ที่นี่มันคุ้นๆจังแหะ และก็จำได้ว่าก่อนที่จะสลบ เขาถูกล้อมอยู่นี่นา คิดแล้วก็ก้มลงสำรวจร่างกายตัวเองทันที แล้วก็ถอนหายใจโล่งอก ทุกอย่างเป็นปรกติเว้นแต่มีผ้าพันอยู่รอบหัวเขาอยู่
และก็นึกออก
นี่มันห้องพยาบาลนี่หว่า
"อืออออ..."
"อ้าว..โชทาโร่นิ"
เคนจังหันไปมองต้นเสียงและก็เจอโชทาโร่นอนซมเต็มไปด้วยบาดแผล ความทรงจำเริ่มประติดประต่อ ภาพสุดท้ายที่เห็น คือ โชทาโร่และ ขี้!!! ใช่แล้วขี้คงเป็นเหตุผลที่ทำให้มันต้องมานอนอย่างนี้แน่ๆ เคยถามมันตั้งหลายทีแล้วว่าทำไม ไม่ไปเรียนการต่อสู้ มันก็บอกแต่ สุขภาพไม่ดีๆ และก็ถามแล้วทำไมต้องใช้ขี้หล่ะ มันก็ดันบอกอีกว่าถ้าใช้ไม้หรือะอะไรทุบ นายคนโดนคงไม่เจ็บ แล้วถ้าใช้ปืนหรือมีด เดียวก็ได้เข้าคุกแทนห้องพยาบาล ไม่คุ้ม
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าหวาน อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนดีๆคนนึงหล่ะ แม้ว่าจะหน้าตาโหลจะตายแต่เขาไม่ได้คบเพื่อนที่หน้าตาอยู่แล้ว เพราะถ้าทำอย่างนั้นจริงๆ ป่านนี้เขาก็มีตรึมแล้ว คงเป็นกระเทยซะส่วนใหญ่ โชทาโร่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างมีความสุข ทำให้เคนจังรู้สึกหมั่นไส้นิดๆ ทั้งที่เขาปวดหัวหนักแต่เพื่อนเขากำลังนอนหลับสบาย ไม่ได้ ไม่ยอมมม
มือเรียวคว้าผ้าห่มแล้วกระชากมันออกจากเตียงอย่างเร็วแรง เกี่ยวโชทาโรตกลงจากเตียงดังปัง
"โอ้ยยยย แกเล่นอะไรว่ะเนี่ย!!!"
โชทาโรหันไปด่าใส่เคนสุเกะ แต่เคนจังหาได้ฟังไม่ ดวงตาสีดำตะลึงกับสิ่งใต้สะดือ
"หน่ะ..หน่ะ..นี่แกนอนแก้..ผ้าเหรอเนี่ยย.."
รู้แล้วทั้งๆที่มันกินตั้งเยอะแต่ก็ยังผอมแห้งอย่างนี้ มันเอาเนื้อส่วนนั้นไปเก็บไว้ที่ไหน แท่งหนังย่นความยาวประมาณ4นิ้วได้ นี่ขนาดยังไม่ได้แข็งตัวน่ะเนี่ย เคนจังคิดสงสารกับคนที่จะมาเป็นเพื่อนเขาเหลือเกิน มีหวังโดนศึกหนักเกินบรรยายแน่ๆ
มิได้รู้เลยว่าผู้หญิงที่เขาหิ้วไปทิ้งไว้ในพยาบาลหลายๆคนโดยนายแห้งนี่เก็บจนหมด เขาก็ไม่ได้เอะใจเลยว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแซวว่าเขาไม่เคยใช้ดินสอเลย เหมือนนกกับควายที่ต้องพึ่งมากันและได้ผลประโยชน์ทั้งสองด้าน เคนสุเกะไม่มีใครสงสัยว่าเป็นชายกึ่งหญิง ส่วนโชทาโร่ก็นกที่เก็บกินเห็บของเคนจัง เห็บมีเต้ามีเนิน
"จะบ้าเหรอ!!... จำได้ม่ะพวกที่รุมนายหน่ะ"
โชทาโรโวยวาย มือรีบกระช้าผ้าห่มกลับมาปิดส่วนที่ดีที่สุดในร่างกายของเขาไว้เมื่อนายเพื่อนตัวแสบมองไม่เลิกซักที
"เออ..นั้นหน่ะ พวกแฟนคลับแกโว้ย นายบ้า..ตอนแรกเห็นแกโดนรุมอยู่ก็เลยรีบวิ่งไปขี้ในพุ่มไม้ พอกลับมาก็เห็นแกโดยจับห้อยต่องแต่ง ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปช่วย(โดนยำแทน)แต่สายไปแล้ว นายก็ดันไปต่อยลูกรักนายยักษ์นั้น ดูสิหัวถึงได้แตก บ้าจริงๆ" โชทาโร่บ่นงุบงิบกับเสียงหัวเราะลั่นห้องพยาบาลของเคนสุเกะ ไม่มีแม่แต่คำขอบคุณ นายเพื่อนชั่ว
เป็นเรื่องกล้าหาญที่น่ายกย่องมากถ้าตัดที่ต้องเอาขี้ตัวเองจากพุ่มไม้มา เคนจังหัวเราะจนแผลบนหัวเปิด เขาไม่สนใจ
"ฮึๆๆๆ...แล้วแกทำยัง..ฮิๆ..ไงต่อ" เคนจังถาม มือกุมท้องพยายามไม่ให้ขำ
" พอเห็นนายสลบ ฉันก็โกรธเลยเอาขี้ยัดปากนายยักษ์นั้น ..." เสียงแผ่วลง
"ฮ่าๆๆ แล้วยังไงต่อ"
"นายไม่ต้องรู้แล้วเรื่องหลังจากนั้นหน่ะ" ว่าแล้วก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงนอนคลุมโปง
ความรู้สึกเปี่ยมปิติดีใจที่เพื่อนสนิทเป็นของตัวเองกำลังล้นออกมา ระลึกถึงชาติที่แล้ว ตัวเขาเองเป็นเศรษฐีพันล้าน ทุกคนที่รู้จักก็เหมือนปลิงมาเลียแข้งเลียขาขอเงิน พอถึงเวลาจริงๆก็เผ่นหายตัวไป โชทาโร่ถึงจะน่าเกลียดแต่จิตใจนั้นประดั่งเพรชล้ำค่าสำหรับเขา แม้ว่าเพรชเม็ดนั้นจะจมอยู่ในกองขี้ก็ตาม
"ขอบคุณ"
"หา..."
โชทาโร่หันตัวกลับมาทำหน้าเหยเก คำที่เขาไม่เคยหวังจะได้ยินออกจากปากเพื่อนร่วมห้องพยาบาล
"บอกว่าขอบใจไง" เคนจังย้ำเสียงขุ่น
"โอ้วววว!!!...นายขอบคุณฉันเหรอเนี่ย เหลือเชื่ออออ!! โลกนี้คงใกล้แตกแล้วสิน่ะ เดียวต้องรีบไปทำบุญสะสมไว้ใช้ในชาติหน้..." เขาตระโกนลั่นด้วยความแปลกใจแกมดีใจ
ผัวะ!!
เพรชในกองขี้ที่ควรจะถูกฝังได้แล้ว หมัดเรียวเหวี่ยงผัวะเข้าที่ใบหน้าซูบกร้านสลบทันทีก่อนที่จะพูดจบ อุตส่าห์ขอบคุณแต่ดันเห็นว่าเป็นเรื่องตลกไปได้ ชิ ไม่ควรจะพูดไปเลยจริง อารมณ์โกรธปะทุขึ้นมา หวังฆ่าคนข้างหน้าให้รู้แล้วรู้รอด แต่เห็นกับที่ว่าช่วยเขามานักต่อนัก จะถือว่าเจ๊ากันล่ะกัน แม้ในความจริงๆมันไม่เจ๊ากันก็ตาม
เคนสุเกะเดินไปที่ประตูห้องพยาบาล เขาเปิดมันออกและต้องปิดลงทันทีเมื่อเห็นว่าอะไรอยู่ข้างนอก ผู้หญิงประมาณ30กว่าคนได้นั่งนอนอยู่หน้าห้องพยาบาล ในมือแต่ล่ะคนนั้นมีกล่องของขวัญ ขนม ยาบรรเทาความเจ็บปวด และอีกหลายๆอย่าง มีแม้กระทั่งเครื่องไวเบรเตอร์ สงสัยคงไม่พ้นต้องใส่เฝือกให้นิ้วตัวเองแน่ๆ ต้องคิด ต้องคิด จะออกไปทางไหนดีหล่ะ
ปึงๆๆๆ
"เคนจางงงง "
"กรี้ดด!!! เคนจังตื่นแล้วววว เปิดประตูหน่อยสิเคนจัง"
"เนี่ยหล่อน หลบไปซะ เคนจังเป็นของชั้นน่ะย่ะ"
"ตายแล้วๆ มีหมาตัวเมียมาเห่าอยู่ตรงนี้"
เพียะ!!โครม!!
"อีบ้า ตายซะ!!"
"หนอยเล่นมีดเหรอย่ะ เจอมีดโกนหน่อย"
ฉัวะ ฉึก!!!!
ต้องออกให้เร็วที่สุด และต้องไม่ใช่ทางประตูแน่นอน ใบหน้าหวานเริ่มหน้าซีดลงเมื่อเสียงข้างนอกจากกรี้ดกร้าดเป็นย้ากว้ากไปเรียบร้อยแล้ว เลือดเริ่มไหลจากข้างนอกเข้ามาใต้ประตู คงเหมือนการคัดเลือกภรรยาให้องค์ชาย แต่คัดกันอย่างนี้ ผู้หญิงที่ชนะต้องโรคจิตหรือต้องเป็นสาวถึกเถื่อนสูง2เมตรแน่ๆ ผลลัพท์ที่น่ากลัว ขนแขนลุกซู่ และเขาจำมุขนึงได้จากในหนัง มือทั้งสองรีบคว้าผ้าห่มมามัดๆเข้าด้วยกันให้เป็นเชือกยาวอย่างเร็ว โชคดีที่ห้องพยาบาลอยู่ชั้นสาม เชือกเลยไม่ต้องยาวมาก ปลายเชือกผูกไว้กับปลายเตียงที่โชทาโร่นอนอยู่
ร่างทั้งร่างกำลังไต่กำแพงลงมาจากพยาบาลอย่างระมัดระวัง และลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย เคนสุเกะมองไปมารอบๆด้านหวังว่าคงจะไม่เจอใครอีกน่ะ และแล้วเขาก็ต้องเตือนตัวเองให้พูดคำว่า"ขอโทษ"กับโชทาโร่ด้วย เพราะเสียงที่ดังลงมาจากห้องพยาบาลน้นฟังไม่โสภาเลย
"กรี้ดดดด!! โชทาโร่ นายช่วยให้เคนจังที่รักของชั้นหนีป็ายยย แกตายย!!"
"อ้ากกกก!!!"
ตายดีน่ะโชทาโร่เพื่อนรัก สาธุ
"จ้ะเอ๋!!"
"ว้ากกกก" ร้องเสียงหลง
"อะไรเคนสุเกะ นี่มิยาโกะเองน่ะ ทำหยั่งกะเห็นผี" เธอเอ่ยเสียงงอนผิดหวัง
"จะบ้าเหรอ มิยาโกะ ทำไมโผล่มาแบบนี้" เคนจังต่อว่าแล้วหันหลังเดินต่อไป
มิยาโกะเหยียดยิ้มชั่วร้าย มือเรียวสวยคว้าผ้าเช็ดหน้าแล้วโป๊ะเข้าไปที่หน้าของเคนสุเกะที่ไม่ได้ระมัดระวังตัว ทำให้เขาซูดเอากลิ่นแปลกที่ติดอยู่กับผ้าเข้าไปอย่างตกใจ เคนสุเกะหันกลับมาตบมือของเธอออกไป ดวงตาสีดำกร้าวจ้องที่สาวน้อยสุดบึ้มที่ยืนยิ้มระรี้อยู่
"เธอทำบ้าอะไรมิยาโกะ" เคนสุเกะตะคอก
"เคนจังไม่รู้หรอกว่า มิยาโกะคิดถึงเคนจังมากถึงขนาดไหน" เธอเอ่ยยิ้มหวาน มิได้กลัวเกรงหน้าหวานที่กำลังโกรธแม้แต่น้อย
"ไม่ได้อยากจะรู้"
ตุ้บ!!
เคนสุเกะทรุดหวบลงกับพื้น ขาสั่นหงึกๆทรงตัวไม่อยู่ มันไล่ขึ้นจากขาไปลำตัว ตอนนี้ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเรียกความตกใจให้เคนสุเกะ มือเขาจับขาตัวเองไม่ให้สั่นแต่ก็ไร้ผลแม้แต่มือเขาก็เริ่มสั่นแล้ว เสียงหายใจเริ่มติดขัดขึ้นเรื่อยๆ สติสัปชัญญะเริ่มเลือน สายตาที่กำลังพร่าลงมองคาดแค้นแม่วัวตัวดีที่กำลังเลยริมฝีปากตัวเองอยู่ มือเล็กสั่นกำด้วยความเจ็บใจ เธอทำอะไรกับชั้นมิยาโกะ
สติจากพล่าเลือนกลับกลายไปเป็นกระตุ้นอารมณ์ทางเพศอย่างรุนแรง ดินสอยางตั้งขึ้นแข็งทันที แม้ว่าจะเล็กแต่ก็ไม่ได้เล็กจนถึงเวลาตั้งแล้วเป้ากางเกงจะไม่ตุง แค่นั้นมิยาโกะฏ้นั้งยองลงดูเคนสุเกะอย่างสะใจ แต่ดวงตาเธอนั้นกำลังหวังผลอีกอย่าง เคนสุเกะกำลังใช้ความโกรธระงับกามอารมณ์ที่กำลังพังกำแพงสติสำปชัญญะอย่างหนัก กำแพงที่เริ่มมีรอยแตกเป็นริ้วๆ
น้ำหล่อลื่นเริ่มไหลเป็นกางเกงในแห้งให้เป็นเปียกชื้น เนินน้อยบริสุทธิ์ของเขาก็ถูกกระตุ้นด้วยเหมือนกัน จุกสวาททั้งสองตั้งขึ้นมาโชวว์ให้โลกดู
"คิดถึงมาก มากจนจ่ายไปตั้งเยอะกว่าจะได้ยานี้มา" เธอกล่าวเสียงลับลมคมใน
ดวงตากร้าวเริ่มอ่อนลงตามอารมณ์ เขากำลังจะผ่ายแพ้ให้กับมิยาโกะเป็นครั้งที่สอง อย่ายอมแพ้ สติกำลังเตือนเขาแต่ร่างกายมันขัดกันเหลือเกิน เสียงหายใจเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ หัวนมที่ตอนนี้ถูไถกับเสื้อข้างไหนเรียกความเสียวสะท้าน มือที่เคยกำด้วยความแค้นกลับมาลูบที่เป้าตัวเองเบาๆ แต่ก็ถูกดึงออกด้วยมือที่สาม มือของมิยาโกะที่เข้ามารูดซิบกางเกงเขาลงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ปลดปล่อยแท่งดินสอสู่อิสระภาพ
"อะ..อ้าา ."
เคนสุเกะพยายามดันมือของมิยาโกะออกไปจากช่วงระหว่างขาของเขาให้มากที่สุด แต่แรงที่ดันนั้นนังดันยาลบไม่ได้เลย แทงดินสองถูกรูดขึ้นลงช้าๆและเร็วขึ้น ลิ้นนุ่มก้มลงเลียปลายดินสอ ปลายลิ้นสะบัดไปมาอย่างคล่องแคล่วระหว่างที่มือนั้นยังรูดอยู่ เคนจังเม้มปากแน่นกลั้นไม่ให้ตัวเองระเลิงไปกับลีลาปลายจวักของหล่อน แต่ก็ทำไม่ได้
"อึ้ก!! อื้อออ.."
น้ำขุ่นแตกเข้าใส่หน้าคมสวย เจ้าหล่อนยิ้มกริ่มเลียทุกหยดที่อยู่บริเวณปากอวบอิ่ม เธอปลดกระโปรงลงโชวให้เห็นว่าใต้กระโปรงนั้นไม่มีแพนตี้ มีแต่กลีบดอกไม้ใต้พุ่มสีน้ำตาลเข้ม เคนจังเห็นน้ำไหลลงมาตามร่องนั้น ภาพข้างหน้ามันดูสวยอะไรเช่นนี้ เธอขยับร่องให้เข้ามาใกล้ๆหน้าของเขา
กลิ่นหอมจากกุหลาบสีชมพูเปียกนั้นหอมเกินชื่นใจ คร่าวนี้ลิ้นของเคนจังทำงานเป็นปืนกล ปลายลิ้นถูกแทงเข้าออกๆอย่างรวดเร็ว เรียกขาที่เคยตั้งตรงด้วยความมั่นใจสั่นคลอนทันที
เขาซดน้ำที่หวานที่แตกออกมาเหมือนคนที่ไม่ได้กินน้ำมาเป็นเดือน ลิ้นตวัดเข้าไปแยกแคมออกแล้วถูขึ้นไปหาเม็ดคริส เขาชักลิ้นออกแล้วเม้มปาดกบีบตุ่มนั้นแทน เด็กสาวสะดุ้งทัน มือกำกระโปรงแน่น เนินของเธอแยกออกจากกันปล่อยให้เหห็นถ้ำทับทิม นิ้วทั้งสามจิ้มลงเข้าไปทันที เสียงซื้ดลั่นดังจากปากเรียว น้ำลายเลยย้อยลงมา หล่อนหลับตารับความสุขจากนิ้วที่เคนจังหยิบยื่นมาให้
"ดี ...ดีจังเลย..อ้าาา!!"
นิ้วทั้งสามอ้าออกจากันแล้วทั้งควักควง หมุนอย่างไร้ปราณีน้ำของหญิงสาวระเบิดย้อมแขนให้เปียก เสียวสุดฤทธิแต่เคนสุเกะไม่หยุดแค่นั้น มืออีกข้างนึงได้หยิบยื่นเข้ามาช่วยบีบเม็ดคริสอีกครั้ง มิยาโกะหลับตาขบฟันแน่น ครางซื้ดๆ มือของเธอกำลังนวดบีบภูเขาทั้งสองอยู่ขมักเขม้น เสร็จแน่ๆ เธอจะเสร็จอีกแล้ว มิยาโกะคิด
พล้อบ!!
เสียงนิ้วหลุดออกจากถ้ำน้ำตก มิยาโกะสะดุ้งทั่วร่างทันที เธอแอ่นรอรับลีลาใหม่ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรมาสอดใส่หรือลุบคล่ำของๆเธอ อะไรเนี่ย เคนจังเร็วๆ เธอยังหลับตาขยี้อกตัวเองอยู่
"มิยาโกะ เธอถูกพักการเรียนเป็นเวลา หนึ่งอาทิตย์"
คำศักดิ์ศิทธิ์แล่นเปรี้ยงผ่ากามอารมณ์ของมิยาโกะจนพังยับ หล่อนลืมตาขึ้นมาเห็นป้าหนังย่นเ!่ยวที่กำลังพยุงตัวเคนกุเกะของเธอกลับไป ยายแก่นั้นคืออาจารย์ผู้ปกครองนั้นเอง ช็อคอย่างหนัก ทุกอย่างหยุดลง มิยาโกะก็ยังอยู่ในท่าแอ่นเนินทลายฟ้ากับขยี้ภูเขาแฝด
ไม่ได้เจอเคนจังมาทั้งห้าวัน แล้วนี้เธอยังต้องโดนกักบริเวณตั้งอีกหนึ่งอาทิตย์ ริมฝีปากสวยเม้นเข้าหากันอย่างแน่น มองร่างเ!่ยวย่นหาย้ข่าไปข้างในตึกด้วยความแค้น มันระอุอยู่ในใจเหมือนลาวา เธอเสียไตั้งเกือบแสนเพื่อให้ได้ยานี้มา อีกนิดเดียวเธอจะเป็นคนแรกที่ได้รับความบริสุทธิจากเคนสุเกะ นิ้วทั้งห้าเกร็งแน่น
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! อีป้ายายแก่นังเ!่ยว ขอให้แกตกนรกกกก!!"
"เป็นพักการเรียนสองอาทิตย์"
หน้าเ!่ยวๆโผล่ออกมาจากข้างตึกและกล่าวเสียงแห้งศักดิ์สิทธิ์ ทำเอามิยาโกะเจ็บใจกำกระโปรงตัวเองเกือบขาด เล็บจิกเข้ามือจนเลือดไหลออกตามร่องนิ้ว
มันไม่จบแค่นี้แน่ยัยแก่..
"อือ....ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"
บรรยากาศเก่าๆที่คุ้นเคย ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว เตียงตู้ ผ้าม่าน หรือแม้แต่พรม นี่มันห้องพยาบาลนั้นเอง เคนสุเกะเหลียวไปมองเตียงข้างๆก็เห็นโชทาโร่นอนอยู่ ทำเอาเด็กชายตกใจทันที เมื่อกี้เขาฝันไปเหรอเนี่ย เหมือนจริงมากๆเลย เหมือนจนน่ากลัว เขาทำตามที่มิยาโกะต้องการ ไม่มีทางที่เขาจะทำอย่างนั้นแน่ๆ
แต่ก็คิดผิด
แต่เมื่อกี้ไม่ใช่ความฝัน ข้อพิสูจน์คือสภาพของโชทาโร่ที่ดูเปลี่ยนไปจากคร่าวที่แล้วที่เห็น จากร่างบอบช้ำกลับกลายมาเป็นบอบช้ำบวกโดนกรีด ตามร่างกายและใบหน้ามีสีเขียวสีฟเาและรอยขีดสีแดงยาวผสมกันไปหมด และสีที่เคยซีดอยู่แล้วก็ยิ่งซีดลงไปใหญ่
เคนจังเริ่มกังวลอย่างหนัก ไม่ใช่เพราะเพื่อนรักที่ดูแย่กว่าเดิม แต่เป็นว่าเขาทำตามที่มิยาโกะอยากทำ แย่ แย่ แย่ที่สุด กรามขบกันแน่น
"เพื่อนเลวว..."
เสียงแว่วแหบพร้าดังขึ้นมาจากร่างคล้ายศพ เรียกความสยองเข้าสู่ขั้วหัวใจของเคนจัง เบ้าตาสีเขียงเข้มจับจ้องมาที่เด็กชายหน้าหวานอย่างแค้นเคือง น่ากลัว น่ากลัวกว่าหนังผีทุกเรื่องที่เขาเคยดูซะอีก มือที่โดนใบมีดกรีดเป็นริ้วๆพยายามเงื้อขึ้นมาชี้หน้าหวานนั้น ปากที่ห้อเลือดกำลังขยับขึ้นลงเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง เหมือนมัมมี่ทำยังไม่ได้พันผ้ารอบตัว
ผัวะ!!
เคนสุเกะทนดูเพื่อนรักทรมานต่อไปไม่ได้ เลยต่อยเข้าที่คางสลบไป ที่จริงตัวเองทนดูไม่ได้ตังหาก มัยบาดตาบาดจิตเกินกว่าจะทนไหว และก็ลืมไปว่าที่จริงเขาควรจะพูดขอโทษนี่หว่า ไว้คร่าวหน้าล่ะกัน เขาลุกจากเตียงไปเปิดและปิดประตูอีกครั้ง เหมือนกลับครั้งที่แล้วเลย แต่เปลี่ยนจากผู้หญิงมาเป็นผู้ชาย หน้าตาคงไม่ใช่แฟนคลับเขาแน่ๆ ในมือก็มีอาวุธครบครรณ ครั้งนี้เขาลงกลอนและทำแบบเดิม ผ้าห่มถูกผูกเข้าหากันจนกลายเป็นเชือกยาว แต่เคนจังยังไม่เข็ด ปลายเชือกด้านนึงผูกเข้ากับขาเตียงของโชทาโร่
"เฮ้ย.. เมื่อกี้เห็นเคนสุเกะว่ะ"
"จริงดิ ชิ ถ้าอาจาร์ยห้องพยาบาลไม่ห้ามพวกเราเอาไว้น่ะมันตาย"
"ใช่ๆ บังอาจทำคุณโทโมโยะต้องเสียใจ"
"พวกเรา ลุย!!"
ปัง!!
ประตูพังกระเดนไปในทันที แต่มีอยู่แค่ร่างเดียวในห้องและเชือกอีกผ้าห่มอีกเส้นที่ย้อยออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเหล่าเด็กหนุ่มเลือดร้อนไล่ตามเส้นเชือกจากหน้าต่างไปที่พื้นและไปจบที่ขาเตียง รังศีปทุษร้ายแผ่อย่างน่ากลัวจนคนบนเตียงสะดุ้งตื่น รอบๆเตียงมีชายหลายคนหักนิ้วกร๊อบแกรบ กับยืดเส้นยืดสาย ดวงตาทั้งหลายดูไม่เป็นมิตรซะเลย
"เฮ้ย มันช่วยให้เคนสุเกะหนีไปไห้โว้ย รุมมันนนนน!!"
"ว้ากกกกก!!! อีกแย้ววววว"
.................................................................................................
"เอ้อ..ดีน่ะที่หนีลงมาทัน"
เด็กชายนั่งหอบอยู่ข้างๆน้ำตกกลางสวนดอกไม้ สวนที่จัดได้ว่าเป็นหนึ่งในสวนดอกไม้ที่สวยที่สุดในโลก ซึ่งณ.บัดนี้เคนจังก็ยังไม่รู้ว่ามีไว้ทำไมอยู่ดี แต่สิ่งที่เขารู้คือบรรกาศธรรมชาติที่สบายตาสบายใจ ดอกทั้งหลายนาๆชนิทในโลกออกดอกกระจายเป็นส่วน สวยงามและมีระดับอย่างไร้ที่ติด ทุกต้นถูกประดับอย่างดี ตัดเล็มตกแต่ง ให้ปุ๋ยสวย มีแต่ผีเสื้อหลากหลายสีบินไปมา ภาพนี้มันเหมือนเทพนินาน เคนสุเกะซูดกลิ่นหอมดอกไม้อย่างชื่นใจ หอม หอมจริงๆ หอมเหมือนนานะ
นานะ เธอจะยังรักฉันอยู่จนถึงวันที่เราจะเจอกันไม็
เธอจะมีแค่ฉันคนเดียวในใจหรือเปล่า
ช่วยด้วยนานะ
ช่วยปลดปล่อยฉันออกจากความเงียบเหงาแห้งแล้งด้วย
ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน
นานะ
"จ้ะเอ๋"
"ว้ากก!!" เคนสุเกะตกใจกระโจนหลบไปข้างหน้า
"แหมๆ ทำหยั่งพี่เป็นผีแหนะ โห ไปทำอะไรมาทำไมตัวผอมลงไปอีกเนี่ย" รุ่นพี่มิยามิ สาวป็อปโนตมประจำโรงเรียน เอ่ยอย่างขำๆที่เห็นน้องสุดเลิฟตกใจกระเด้งไปข้างหน้าซะอย่างนั้น
เคนสุเกะไม่ตอบ เรือนร่างอวบอั่นไร้ที่ติยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างหน้าเขา แม้แต่เสื้อผ้ายังไม่สามารถปกปิดส่วนเว้านั้นได้มิดชิด เนื่องจากเด็กชายนั่งอยู่ทำให้เขาเห็นเนินน้อยสีชมพูใต้กระโปรงสั้น มันสวยได้รูป แม้ว่าจะอยู่ในแพนตี้สีชมพูอ่อนก็ทีเหอะ หญิงสาวรู้ดีว่าน้องรักของหล่อนกำลังจับจ้องที่แคมน้อยของหล่อน รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้า
"น้องเคนลามก เอาแต่มองอยู่นั้นแหละ อยากจะทำอะไรก็ทำสิ"
เด็กชายตาเหลือกทันที ไม่ได้เตรียมใจกับยกสองที่มาเร็วต่อจากมิยาโกะ แต่เมื่อเชื้อเชิญ ยากส์ที่เขาจะปฏิเสธ มือเรียวยื่นไปลูบกลีบเบาๆ เรียกเสียงครางเบาๆจากหญิงสาว เขาลูบขึ้นลงตามร่องใต้กางเกงใน ระหว่างที่ลูบขึ้นนิ้วกลางเกี่ยวเข้าไปที่ขอบกางเกงในแล้วลากลงมาตามมือ
เคนสุเกะตะลึงทันที กลีบกลุหลาบที่อวบเต่งตึงอ้าเล็กๆอย่างสวยงาม ไม่มีที่บอบช้ำจากการใช้งานเลย แต่ที่สำคัญติ่งคริสมันเต่งออกมาท้าทายเขา หญิงสาวกระเด้งสะโพกทันที ลิ้นดันเม็ดกามอารมณ์ให้ถูกับฟันด้านบน ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มกลับกัดฟัน เสียวซ่าน ตอนแรกเธอก็ได้ยินอยู่หรอกว่าน้องสุดรักของเธอนั้นเก่งกาจเหลือร้าย แต่ก็เพิ่งมาประสบวันนี้ๆแหละ
เธอสะบัดหน้าไปมาตามแรงขยี้เม็ดติ่งที่แข็งเป็นไตตามร่องฟัน น้ำไหลลงมาตามร่องขา เด็กชายไม่ปล่อยให้เสียโอกาศ นิ้วโป้งใหญ่จิ้มทะลักเข้าไปในในรูสวาท หญิงสาวบีบหัวบ้เข้าหาไตเธออย่างแรง นิ้วที่สองเริ่มสอดเข้าไปคว้านหาความสุขสรรค์ข้างใน ช่องเล็กกระตุกถี่ขึ้นเรื่อยๆ คงใกล้จะถึงแล้วสิน่ะ ถึงคราวนิ้วที่สามแล้ว
"อ้ายยยย ..เคน เคนจัง พี่ๆๆ อ้าาา"
ร่างอวบอั่นทั้งร่างทรุดฮวบลงกับพื้น การหายใจแรงกว่าปกติ ใบหน้านวลสีชมพูเงยขึ้นไปมองคนที่ทำเธอเป็นหยั่งงี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเสร็จภายในไม่ถึง5นาที รอยยิ้มที่เคยอยู่บนใบหน้าเธอกลับมาอยู่บนใบหน้าเด็กน้อยคนนี้ ด้วยความหมั่นไส้แกมเอ็นดู หยั่งงี้ต้องสั่งสอน มินามิกระชากคอเสื้อเคนจังลงแล้วจูบอย่างเร้าร้อน อย่างน้อยเธอก็ภูมิใจในฝีลิ้นของเธอ ลิ้นทั้งสองเลื้อยใส่หากันเหมือนงูผสมพันธุ์ ทั้งรุกทั้งรับกันอย่างไม่หยุดยั้ง แต่.. รุ่นพี่สาวเป็นฝ่ายละตัวออกมาก่อน เธอหายใจหอบ เรือนร่างอวบอั๋นกลับยวบยาบลงมากกว่าเดิม
เธอแพ้อีกแล้ว..
ความจริงที่ไม่อยากยอมรับ
แชมป์นักจูบ ฉายาลิ้นงูสวรรค์ถูกทำลายลงโดยเด็กน้อยหน้าใสคนนี้
มือเรียวกำจนหญ้าขาดสะบั้น ตัวเธอสั่นริกๆ มินามิหันควับและกระโจนใส่เคนสุเกะด้วยความเร็วสูงจนเด็กชายตกใจสะดุดขาตัวเองล้มลง ตอนนี้ร่างหญิงสาวคร่อมอยู่บนตัวของเขา น่ายินดีอยู่ๆมีสาวสวยมาขึ้นคร่อม ไม่ใช่แล้ว เพราะใบหน้านั้นเรียบเฉยเย็นชาจนน่ากลัว เคนจังหลับตาปี๋เมื่อมือทั้งสองของถูกยกสูงขึ้น
เขากำลังจะถูกตบรึเนี่ย
"กรี้ดดดด!!! น้องเคนจ๋าาา พี่ร้ากกน้องที่สุดเล้ยยยย"
เอ๋??อั้ก!!
แขนทั้งสองฟาดลงรัดคอขาวสวยของเคนจัง ใบหน้าสวยของเด็กหนุ่มกำลังกลายเป็นสีเขียวจากแรงรัดของมินามิ อาเจ้ไม่ปราณีเลย แม้ว่าหมอนจะนิ่มปานใดแต่ถ้าโดนฟาดแรงๆมันก็เจ็บอยู่ดี ทฤษฏีเดียวกับสองเต้ามหาภัยนี้ที่ฟาดเข้าหน้าเขาอย่าจัง เรียกนางฟ้าตัวน้อยๆให้บินร่อนรอบๆหัวเขา
"รู้ไม๊ ไม่เคยมีใครจูบชนะพี่เลยซักกะคน มีน้องเคนเป็นคนแรกน่ะเนี่ย กรี้ดดด" เธอพูดด้วยความตื่นเต้นแถมยังรัดแน่นกว่าเดิมอีก
อ้ะ ปีศาจร้ายตัวน้อยกำลังเอาหอกแทงนางฟ้า อย่าาาา หยุดน้าาา!!
นั้นคือสิ่งที่เด็กชายเห็นผ่านร่องอกของวัวสาวมินามิ ใบหน้าที่เคยมีสีเลือดชมพูฝาดบางๆกลายเป็นสีเขียวและกำลังจะกลายเป็นสีขาวซีดเพราะเลือดไม่ใหลไปที่ใบหน้า เลือดเขาหายไปไหน อกดูดเลือด!! เสียงของเจ้าของเต้ากำลังเบาลงเรื่อยๆพร้อมกับไฟที่ดับลงอีกครั้ง
"อ้าวน้องเคนจังเป็นอ.ะ.ไ..ร..ไ...ป..."
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของเคนสุเกะ เขาเห็นนานะส่งจูบให้เขา นี่สิน่ะเวลาคนใกล้ตาย จะเห็นทุกอย่างที่อยากเห็น
.......................................................................
ห้องสีขาว กำแพงสีขาว ม่านสีขาว พื้นสีขาว นี่มันห้องพยาบาลอีกแล้วนี่หว่า ดวงตาจับจ้องไปที่ทุกอย่างที่เขาตื่นขึ้นมาเห็นเป็นครั้งที่สาม ไล่ไปเรื่อยจนเห็นสิ่งสีขาวอันใหม่ที่จำได้ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน เคนสุเกะเบือนหน้าหนีฉับพลันเมื่อทราบสิ่งสีขาวนั้นคือเฝือกที่พันรอบตัวโชทาโร่นั้นเอง เด็กชายกำลังหลบสิ่งสุดท้ายที่โชทาโร่เพื่อนรักขยับได้ สายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นจับจ้องอาฆาตนายตัวดีที่ทำให้ร่างกายเขาเป็นหยั่งงี้
"โชทาโร่...เอ่อ...ฉันขอโทษ"
"อู้อี้ๆๆๆ"
เสียงค่อยดังลอดออกมากจากผนึกสีขาว ฟังไม่ได้ศัพท์เลยซักกะติ้ด ก็ดี เขาจะได้ไม่ฟังมันบ่น เคนจังก็ไม่ทราบเหตุผลที่แน่จริงทำไมโชทาโร่โดนรุมบาทา มั่นใจว่าเพราะเขา แต่ไม่รุ้ว่าทำไม ซึ่งคือเชือกนั้นเอง แม้ว่าสายตาของโชทาโร่จะอ่อนแสงลงหน่อยก็ตาม เคนสุเกะก็ยังไม่สามารถมองตาคู่นั้นได้ ถ้ามองมีหวังต้องทำอะไรให้สลบอีกแน่ๆ
ตึงๆๆ
เสียงสิ่งของกระแทกประตูอย่างดัง คนข้างนอกคงมาไม่ดีอย่างแน่นอน ทำเอาเคนสุเกะใจหายวับ แต่คนใจหายที่สุดคือโชทาโร่ตังหาก คร่าวนี้ต้องขอบคุณทางโรงเรียนที่อุตส่าห์ไปเอาประตูเหล็กทาสีขาวมาใช้แทนอันเก่าที่โดนถีบพังไป
เชือก...หน้าต่าง..ทางหนีทางเดียว...
มือเรียวตอนนี้เริ่มชำนาญกับการผูกผ้าให้กลายเชือกเหลือเกิน วันหลังอาจจะได้งานที่SM CLUB หึๆๆ ไม่ใช่ เวลานี้เขาต้องตั้งใจทำกับสิ่งข้างหน้า ไม่งั้นตายแน่ๆ ในเวลาไม่ถึง20วิ เชือกทั้งลุ่นก็เสร็จสวยงาม เด็กชายกุลีกุจรวิ่งไปผูกปมด้านนึงที่ขาเตียงของเจ้าชายเฝือกที่กำลังบ่นอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์
เสร็จแล้ว..
รวมเวลาทั้งหมด 30วินาที
ความเป็นผู้เป็นคนกำลังทำงานอย่างหนักระหว่างที่เด็กชายกำลังปีนลงมา
ถ้าเขาปล่อยโชทาโร่ไว้ คร่าวนี้โชทาโรอาจจะตายได้ เพราะเขา ...
ร่างเรียวปีนขึ้นไปในบัดดล
ตูม!!!
ประตูเหล็กกระเดนกระดอนไปกระแทกโต็ะสีขาวพังทลาย คนถีบเป็นหนึ่งในชมรมเทควันโด้ ร่างกายบึกบึนสูงสง่า หน้าตาเรียกความสยองเข้าครอบงำโลกได้สมบูรณ์ ทั้งหญิงและชายวิ่งเบียดกันเข้ามาในห้องสีขาวที่ว่างเปล่า ทุกคนกัดฟันกรอดเป็นเวลาเดียวกัน ทั้งห้องเลยมีเสียงกรอดๆเหมือนอึ่งอาง
"หายไปไหนน่ะ ฮึ่มมมม"
"ใช่ๆ ถ้าเจอตัวน่ะ จะ...อ้ะดูที่หน้าต่าง"
"นั้นมันเชือกนี่หว่า แปลว่าหนีออกนอกหน้าต่าง"
"พวกเราไป!! แม้ว่าต้องหาทั้งโรงเรียน ก็ต้องหาให้เจอ"
"โอ้สสส!!"
ตึงๆๆ
เด็กชายกับอีกหนึ่งตุ้กตาสีขาวเผือก ชเง้อหน้าออกมาจากหลังตู้มุมห้อง เพราะได้มนุษย์เฝือกนี้เองที่ทำให้เคนจังไม่สามรถขนออกไปทางหน้าต่างได้ ทั้งสองถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อทุกคนหายไปหมดแล้ว
"หวังว่านายคงพอใจน่ะโชทาโร่"
เคนจังเอ่ยเสียงเครียด แต่ก็ยังไม่มองลูกตาคู่นั้นอยู่ดี
"อื้ม"
"จะเอายังไงดีหล่ะ คร่าวนี้ต้องออกไปตามทางเดิน ชิ.."
"อื้มอื้อๆๆ อู้"
"มันต้องมีวิธีดีกว่านี้สิ"
"อู้อี้ๆๆๆๆ"
"อู้อี้บ้าหาอะไร ฟังไม่เข้าใจเฟ้ย"
เคนสุเกะโวย หมดความอดทนกับเพื่อนตัวแสบ แล้วก็เห็นว่าโชทาโร่พยายามใช้แขนที่หุ้มเฝือกชี้ไปที่ๆนึง เขามองตามที่เฝือกชี้ แล้วหน้าออกแกมแดงทันที
"จะบ้าเหรอ นั้นมันชุดพยาบาลน่ะโว้ยยยย"
เคนสุเกะตะคอกใส่หมุษย์เฝือกทันที ชุดพยาบาลสีชมพูสวย กระโปรงสั้นเลยเข่าและเสื้อที่แหวกให้เห็นร่องอกนิดๆ เขากลืนน้ำลายเอื้อก ไม่มีทางๆ ไม่มีทางที่เขาจะใส่มันเด็ดขาด เสื้อคุณหมออยู่ไหนน่ะ มันต้องมีสิ เด็กชายกวาดสายตาหาไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ เวลาเริ่มจำกัดเมื่อทั้งสองได้ยินเสียงดังแว่วจากที่ใดซักแห่ง
"เฮ้ยย ไปเช็คดูที่แถวๆห้องพยาบาลซิ"
ตึกๆๆ
เด็กผู้ชายกลุ่มนึงวิ่งมาตามทางเดินที่ไม่สมควรวิ่งแต่ใครสน ตอนนี้ทุกคนวิ่งตามหาเด็กชายหน้าหวานปีหนึ่งอยู่กันอลมาน เช็คเกือบทุกห้องแล้วก็ไม่มีใครเจอ ข้างนอกก็ไม่มี ออกไปจากโรงก็ไม่ใช่ เพราะสั่งคนไปคุมข้างหน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว จะไปอยู่ไหนได้อีกน่ะ ทั้งกลุ่มคิดอย่างหนัก ในที่สุดก็จบลงเดินไปเช็คที่ห้องหยาบาลอีกครั้ง
แอ้ดดด
"ใครค่ะ" เสียงหวานเอ่ย
ภาพข้างหน้าทำเอาหลายๆคนช็อคค้างอยู่ข้างหน้าประตู พยาบาลน่ารักตัวเตี้ยๆนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้สีขาว ใบหน้าเธอนวลแกมชมพู ดวงตาสีดำขลับจ้องมาที่พวกเขาใสซื่อ เธอดูสวยใสไร้มลทิน สง่าน่ารักแม้ไม่ได้แต่งเติมด้วยเครื่องสำอาง ผมสีดำถูกรวบขึ้นไปใต้หมวกสีชมพูที่มีลายตัวบวกอยู่ ด้วยแสงและผ้าม่านที่สะบัดไปมาตามแรงลมช่วยส่งเสริมให้กับบรรยากาศนางฟ้ามาจุติจริงๆ ชายหนุ่มทั้งหมดตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงหวานใสจากริมฝีปากอวบอิ่มถามอีกที
"มีอะไรรึเปล่าค่ะ ถ้าไม่เจ็บปวดกรุณาออกไปด้วย เพราะยังมีคนต้องการนอนอยู่"
พยาบาลสาวหันหลังกลับไปเช็คคนป่วยที่ถูกหุ้มด้วยเฝือก ชื่อว่าโชทาโร่
"ช่วยกรุณาปิดประตูด้วยค่ะ" เธอย้ำ
"อะ..เอ่อ ผมก็ไม่สบายเหมือนกัน" หนึ่งในเด็กหนุ่มเอ่ยทันที แม้ว่าดูยังไงๆก๊ไม่น่าจะป่วย
ชิ..
"งั้นก็เข้ามาค่ะ มาวัดไข้หน่อย"
เด็กชายเดินตามที่พยาบาลสาวโดยไม่ขัดขืน ถ้าเรียกให้ไปโดดตึกฆ่าตัวตายก็คงโดด ความร้อนแผ่ออกจากใบหน้ากร้านของเด็กหนุ่มเมื่อมือนวลแตะลงบนหน้าผาก ยิ่งดูยิ่งน่ารัก เด็กหนุ่มคิด สายตาลามกเริ่มละลงจากหน้าใสลงไปที่กระโปรงที่ถูกเลิ่กขึ้นเลยเข่า แม้จะไขว่ห้างแต่ก็ยังมีรู แต่ใบหน้านั้นถูกยกขึ้นก่อนที่จะได้เห็นสิ่งที่อยู่ใต้กระโปรง
"ไม่สบายแน่ๆค่ะ ตัวร้อนขนาดนี้ เดียวขอฉีดยาหน่อยน่ะค่ะ"
ชายหนุ่มถกแขนเสื้อขึ้นทันที ไม่โวยวายแต่อย่างใด ดูถ้าจะเคลิ้มซะอีกเมือหญิงสาวเอามือเขาไปไว้อยู่บนตักหล่อน
เข็มฉีดยาได้ถูกเตรียมพร้อม น้ำยาชนิดนึงในขวดสีฟ้าถูกดูดขึ้นตามแรงดัน เธอจับชีพจรและหาเส้นเลือดที่สามารถจะฉีดยาเข้าไป วิธีทำงานเร็วมากหยั่งกะนางพยาบาลใหญ่ที่มาจากโรงพยาบาลดัง เข็มเรียวฉีดเข้าไปตามเส้นเลือดสีเขียวตรงข้อศอก เด็กหนุ่มกำลังเคลิบเคล้มกับการมองคนน่ารักทำงานโดยไม่รู้สึกตัวว่าเจ็บแม้แต่นิด
"กรุณาไปที่เตียงด้วยค่ะ"
เด็กชายทำตามทันที แต่ไม่วายมองเจ้าหล่อนแม้กระทั่งนอนอยู่บนเตียง แต่ก็มองได้ไม่นานยาเริ่มทำงาน ตาทั้งสองพร่าและหลับลงไปในที่สุด
เรื่องแค่นี้ง่ายมากสำหรับเคนสุเกะ เพราะว่าชาติที่แล้วเขาชอบล่อลวงเด็กอายุต่ำกว่า15 ง่ายๆชอบเจาะไข่นกกระทา เรื่องยานอนหลับน่ะเขาโปรเพราะต้องว่างยาก่อนในหลายครั้งไม่ให้เด็กเกิดช็อคขึ้นมาซะก่อน แล้วต้องเร็วไม่งั้นเด็กอาจจะรู้ตัว เพราะงั้นเรื่องแค่ฉีดยาส.บ.ม.มากสำหรับจอมเจาะไข่แดงอย่างเขา แต่แค่เพิ่มปริมาณให้มันมากขึ้นสำหรับเด็กชายเพราะว่าอาจจะทำให้ไม่หลับดี แม้ว่าถ้าเกินขนาดเด็กอาจจะตายได้ แต่เรื่องไรจะต้องสน
ความน่ารำคาญก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ แม้จะเป็นกาละมัง ถ้าน้ำหยดไปเรื่อยๆมันก็มีวันเต็ม พวกเด็กชายทั้งหลาย เมื่อได้ยินว่ามีพยาบาลสวยก็เผ่นจากห้องเรียนมาใช้บริการทันที จนตอนนี้นางพยาบาลหรือนางมารจำเป็นเล่นฉีดยาสลบอย่างเดียวโดยไม่ต้องเช็คอีกแล้ว เพราะโดนแตะอั๋งบ่อย กำลังคิดว่าจะสั่งซื้อเชื้อHIVมาฉีดให้พวกนี้ตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
"คนต่อไปค่ะ เอ่อ..คุณภารโรงกรุณาช่วยขนพวกนี้ไปที่เผาขยะ เอ้ย..ห้องเรียนหรือที่ไหนก็ได้ ได้ไหมค่ะ"
"ครับ"
ตอนนี้ภารโรงมาเป็นผู้ช่วยขนศพจำเป็นไปโดยปริยาย ก็หม้อมันเริ่มล้นห้องแล้วนิ ภารโรงแก่ต้องไปเอารถเข็นขยะมาเอาตัวพวกนี้ไป การฉีดยาดำเนินการต่อไปเรื่อยๆจนถึงเวลาเลิกเรียน
"เฮ้อ..."
ป้ายปิดประกาศตั้งเด่นไว้ที่หน้าห้องพยาบาล เคนสุเกะถอนหายใจ บัดนี้แขนทั้งสองล้าจากการฉีดยาให้เหล่าลิงหื่นทั้งหลาย ไม่เว้นแม้แต่อาจาร์ยบางคน เขาลุกเดินไปหยิบไม้กวาดข้างทางแล้วเดินมาที่เตียงๆนึง ด้ามได้ถูกยกขึ้นสูงแล้วฟาดลงอย่างแรง
เปรี้ยะ!!
เสียงเฝือกร้าว
" อู้!!!!!"
"นายบ้า ปล่อยให้ชั้นลำบากอยู่คนเดียวเลยน่ะ"
ผัวะๆ เปรี้ยง แกรกๆๆ ป้าบๆๆ
"อื้อๆๆๆ!!"
โชทาโร่ครางเสียงแหลม เฝือกที่ขึ้นว่าแข็งแกร่งกำลังถูกกระหน่ำให้ดับดิ้น แม้ว่าด้ามไม้จะไม่ได้โดนร่างกายแต่แรงกระเทือนก็ส่งผลใกล้เคียงกัน
"ฮ่าๆๆๆ เป็นงายยย สะใจม้ายย"
ส่วนเคนสุเกะก็กำลังหาโอกาศระบายอารมณ์อยู่พอดี แถมตัวเสนอความคิดก็มานอนไร้ทางสู้อยู่ตรงหน้า เหอๆ เสร็จชั้น
ก้อกๆๆ
เสียงคนเคาะประตูหยุดด้ามไม้กวาดท เสียงนั้นไพเราะมากสำหรับเจ้าชายเฝือกเหลือเกิน
"ห้องพยาบาลปิดแล้วค่ะ"
นางพยาบาลมารจำเป็นตะโกนตอบ ก่อนที่กำลังจะหันกลับมาเล่นกระสอบเฝือกของเธอต่อ โชทาโร่หน้าซีดลงไปอีก
"คือว่า เพื่อนผมเจ็บมากเลยครับ ช่วยดูให้หน่อยเถอะครับ"
ชิ..ขัดเวลาจริงๆ
"ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลล่ะค่ะ ทางนั้นมีอุปกรณ์และคนที่มีฝีมือดีกว่านิค่ะ"
"ผมว่าเพื่อนผมไม่รอดก่อนเข้าโรงพยาบาลแน่นอน"
เสียงนั้นดูร้อนรนมาก ไม่เหมือนพวกหม้อดำทั้งหลายเมื่อตอนเช้า เคนสุเกะต้องจำใจวางไม้กวาดลงแล้วไปเปิดประตู โชทาโร่ยิ้มโล่งอกภายใต้เฝือก
ทาเคชิ...
เด็กหนุ่มร่างสูงหน้าตาธรรมดาคนนึงกำลังแบกทาเคชิอยู่ ร่างกายเขาไม่ต่างอะไรไปกับคนจรจัดมากนัก เสื้อผ้ารุ่งริ่ง เนื้อตัวมีบาดแผลไปมา เลือดกกปากอีกตังหาก จิตใต้สำนึกผู้หญิงบังคับร่างกายให้เข้าไปผยุงตัวจากเด็กชายร่างสูงทันที ดวงตาสีดำส่อแววกังวลอย่างหนัก เธอรีบถามทันที
"ทำไมเขาเป็นหยั่งงี้ รู้ไม็ว่าไปโดนอะไรมา"
"โดนคนรุมน่ะครับ ส่งสัยพวกแฟนคลับใครสักกลุ่มน่ะ"
เด็กชายไม่อยากพูดมากนั้น เพราะธรรมดาทาเคชิจัดการเองได้อยู่แล้ว สงสัยป่วยหนักเพราะมัวแต่บ้าเพ้อน้องเคนแท้ๆ เป็นผู้ชายบ้าไปอะไรสนใจผู้ชายด้วยกัน เด็กชายขมวดคิ้วไม่พอใจ สายตาเขาละจากเพื่อนเกย์ไปที่พยาบาลสุดน่ารักที่ไม่เคยเห็นมาก่อน คิ้วเรียวเลิกขึ้น ทำไมนางพยาบาลคนนี้หน้าคุ้นๆจังว่ะ
เคนสุเกะสะดุ้งเฮือก รู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องจับผิด และเพื่อการป้องกัน
"เชิญคนที่ไม่เกี่ยวออกไปข้างนอกน่ะค่ะ หรือกลับบ้านไปเลยก็ได้ค่ะ เดียวทางนี้ชั้นดูแลเอง"
เธอยิ้มหวาน ให้เขาแค่แป็ปเดียว แล้วพยุงทาเคชิไปที่เตียงข้างๆโชทาโร่
"แต่นั้นมันเพื่อผม ผมก็ต้องเกี่ยวอยู่แล้ว"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ เขาจะปลอยภัยในนี้แน่นอนค่ะ กรุณาออกไปด้วยน่ะค่ะ" เด็กสาวย้ำ
"แต่.."
"ไม่มีแต่ค่ะ จะออกหรือว่าจะให้ชั้นโทรหายามมาเอาลากเธอออกไปดีค่ะ"
เคนสุเกะขู่โดยที่ไม่มองหน้าเด็กชายร่างสูงเลย กลัวว่าจะโดนจับได้นั้นเอง
"...ครับงั้นฝากทางนี้ด้วยน่ะครับ"
เด็กชายเดินออกไปอย่างคลางแคลงในตัวพยาบาลยังไงชอบกล เขาต้องจำใจออกไปไม่งั้นอาจจะถูกลากตัวไปแทน ซึ่งเขาก็ไม่ได้ชอบด้วย พอร่างสูงเดินลับหายไปแล้ว เธอเองก็รีบวิ่งมาดูอาการคนป่วยที่สองโดยทันที
ตายแล้วตัวร้อนจี๋เลย
พยาบาลสาวจำเป็นกำลังจะทำหน้าที่ของลูกผู้หญิงครั้งแรกในชีวิต เธอวิ่งไปหยิบกะละมังอันเล็กแล้วใส่น้ำเย็นพร้อมกับผ้าผืนนึงแล้ววิ่งกลับมา ผ้าผืนน้อยดูดซับน้ำเย็นเช็ดลงที่ใบหน้าซีดขาวของชายหนุ่มนั้น ใบหน้าถูกเช็ดจนสะอาดหล่อเหมือนเดิม แต่ก็ยังไม่ได้สติ เด็กสาวเริ่มกังวล นี่ก็เป็นเพราะที่เขาไปตากฝนรอเธออยู่ทุกวัน แม้ว่าเธอจะไม่ผิดแต่จิตใจที่เป็นผู้หญิงกลับทักท้วงว่านี่คือความผิดของเธอ รู้สึกผิดมากกว่าโชทาโรอีกแหะ
"ทาเคชิ.."
เธอสั่นตัวเขาเบาๆหวังให้ตื่น
"นี่ ตื่นเร็วๆอย่าสำออย"
จากสั่นกลายมาเป็นเขย่า แรงขึ้นและแรงขึ้นเรื่อยๆ
"เอ็ะ!! บอกว่าให้ตื่นไง"
คร่าวนี้คงตายแน่ๆ ร่างทั้งร่างถูกกระชากถูไถไปมาบนเตียง จากความห่วงใยกลายมาเป็นความหงุดหงิด
"นี้!! ตื่นเดียวนี้น่ะ!!"
เพี้ยะ!!!!ๆๆๆ
ตอนนี้ร่างเด็กสาวคร่อมอยู่บนตัวชายหนุ่มมือนึงกระชากคอเสื้อเขย่าขึ้นลง อีกมือตบเอาๆ คอมโบไม้ตายที่โชทาโร่ หมุษย์เฝือกเห็นแล้วอยากอันตฐานหายไปณ.ตอนนี้เลย เพราะถ้าเพื่อนรักเขาเสร็จกับร่างเคราะร้ายนั้น เขาอาจจะเป็นรายต่อไป ฮือๆๆ ทำไมซวยหยั่งงี้ เสียงร้องไห้ในใจ ดวงตาดูเฝือกของตัวเองที่เริ่มมีรอยร้าวปรากฏขึ้นทุกตารางนิ้ว
"ไม่ตื่นใช่ไหม!!"
ผัวะ!!
หมัดเรียวจากนางพยาบาลตัวเล็กสอยเขาที่ท้องอย่างแรงเร็วและหนักหน่วง เรียกเลือดกระเดนออกจากทางปากทันที เด็กสาวหน้าซีด ลืมตัวว่าทาเคชิเป็นคนป่วยไปซะสนิท มือเล็กปล่อยคอเสื้อของชายหนุ่มแล้วพุ่งไปโทรศัพท์หาโรงพยาบาลให้มารับทันที ส่วนโชทาโร่ที่เห็นฉากสุดท้ายก็เป็นลมไปเรียบร้อยแล้ว
ตายแล้ว จะตายไม๊เนี่ย ทาเคชิ ชั้นขอโทษ..
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มลงหลังจากวางสายจากโรงพยาบาลเสร็จ ดวงตาดำสวยมองสองร่างอนาถาที่เจ้าหล่อนเป็นตัวก่อเรื่อง หารู้ไม่ว่าการที่เธอมาวันนี้ทำให้ มิยาโกะถูกพักการเรียนสองอาทิตย์ มินามิถูกพักสามวันเนื่องจากอาจาร์ฝ่ายปกครอง(ยัยแก่หนังเ!่ยว)ไปเจอตอนที่เธอรักคอเคนสุเกะจนสลบ โชทาโร่ที่เข้าเฝือกเกือบทุกตารางนิ้ว ทาเคชิที่ป่วยแล้วยังมาต้องเจ็บตัวต่ออีก และเหล่านักเรียนที่ยังนอนหลับไม่ตื่นจากการวางยาของเธอ
คนที่โชคดีที่สุดคงจะเป็นโทโมโยะที่งอนทาเคชิ ที่เขาไม่ยอมฟังเธอว่าเลิกยุ่งกับเคนสุเกะได้แล้ว แถมยังมาตวาดเธอกลับอีก เด็กสาวนั่งน้ำตาซึมดูหนังF4(สุดน้ำเน่า)ทั้งวัน โดยหารู้ไม่ว่า นั้นคือทางเลือกที่ดีมากๆ
การมาที่ทำให้โรงเรียนเกือบพัง แม้ไม่มาโรงเรียนก็เกือบพัง สมควรฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
นางพยาบาลตัวสั่นรีบกุลีกุจรเปลี่ยนชุดแล้วเผ่นกลับบ้านโดยไม่สนอะไรอีกต่อไป ..
แต่เรื่องทั้งหมดได้ถูกอัดไปเรียบร้อยแล้ว
...ฮึๆๆๆ...
แสดงความคิดเห็น