การกลับมาของคนที่รัก
จากวันนั้นที่เคนสุเกะประกาศว่าจะเป็นผู้ชาย ก็ผ่านมาร่วม3เดือนโรงเรียนก็ปิดเทอม เขายังคงได้รับจดหมายจากนานะตลอดเหมือนเคยแต่ 2อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาไม่ได้รับจดหมายจากนานะอีก
เคนสุเกะกังวล และคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แต่แล้วเสียงประตูบ้านของเคนสุเกะก็มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้น!
"ก็อกๆๆ" เคนสุเกะสะดุ้งขึ้นพร้อมโมโหเพราะอารมณ์เสียจากการที่ไม่ได้รับจดหมายจากนานะ
เคนสุเกะเดินไปที่ประตูด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แอ้ดดดด!
"มีธุระอะไ ร......?!!!" สิ่งที่เคนสุเกะเห็นคือเด็กหญิงผมยาวหน้าขาวอมชมพู น่ารักดังกับนางฟ้าลงมาเกิด เสื้อผ้ายี่ห่อดังจากต่างประเทศ เสื้อแขนสั้นสีชมพู พร้อมกระโปรงที่มีสีเหมือนกับเสื้อยามประมาณเข่า เด็กหญิงคนนั้นพูดว่า
"เคนสุเกะ หวัดดีจ้า" เคนสุเกะน้ำตาคลอเบ้า พร้อมวิ่งเข้าไปกอดเด็กหญิงทันที แน่นอนนั้นคือนานะจังสุดที่รักของเขา
"น นานะจังงง" นานะจังก็น้ำตาซึมด้วยความสุขที่ได้พบหน้าเคนสุเกะ และก็กอดรับ พร้อมพูดว่า
"นานะกลับมาแล้ว นานะคิดถึงเคนสุเกะมากเลยละ"
"ฉันก็คิดถึงนานะเหมือนกัน" ทั้งสองกอดกันด้วยความสุข
------ผ่านไป13ปี ไวเหมือนโกหก(คิดรายมากวะมานเปงนิยาย)------
"เคนจัง ลูกร้องแล้วนี่คงลืมเปลี่ยนผ้าอ้อมอีกละสิ" เสียงหวานกล่าว
"นานะ!! (ทำเสียงดุ) บอกแล้วไงว่าอย่างเรียกเคนจังแต่งงานกันมา2ปีแล้วยังไม่ยอมเลิกเรียกอีก" เสียงนี้กล่าวด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
"อิอิ จ้าๆ เอาเถอะก็นานะติดปากแล้วนี่นา แต่เคนจังต้องมาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก นาสุเกะ เดี๋ยวนี้เลย" นานะพูดพร้อมทั้งขำไปด้วย
"ได้ๆเดี๋ยวเคนจะไปทำให้เดี๋ยวนี้ละ"
นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของเรื่องนี้ ซึ่งมันจบอย่างแฮปปี้แอนดิ่ง
ส่วนคนอื่นๆหนะหรอเดี๋ยวจะบอกรายคนเลย
-รุ่นพี่มินามิ รายนี้แต่งงานกับคู่ควงที่ไปงานร.ร.แล้วก็มีความสุขดี
-ทาเคชิและโทโมโยะ คู่นี้เข้าใจกันแล้วและก็แต่งงานกันมีลูกชื่อว่า โคโยะ
-มิยาโกะ รายนี้กำลังตัดสินใจว่าจะแต่งงานกับใครดีเพราะมีหนุ่มๆจีบเธอเยอะ ระหว่างตัดสินใจก็เล่นกับเครื่องมือที่ เคนสุเกะให้ไปเหมื่อหลายปีก่อน
-เจ้าเพื่อนเลิฟ โชทาโร่ หมอนี่ไปฮันนิมูนกันอาโกะหลังจากแต่งกัน หมอบอกว่าตอนนี้ร่างกายเป็นปกติแล้ว
คนอื่นๆที่ไม่ได้เป็นตัวเอกผมขอไม่บอกนะครับเพราะขี้เกียจแต่ง
แต่สุดท้ายก็มีความสุขกันทุกคนนั้นละ
-------เอาละครับคนที่พอใจและไม่พอใจเรื่องที่ผมแต่งต่อมาจากผู้แต่งคนอื่นๆผมก็ขอฝากผลงานที่ผมแต่งไว้ให้ทุกคนอ่านกัน สุดท้ายผมขอขอบคุณที่ทนอ่านมาจนถึงตอนที่ผมแต่งได้ ลาก่อนครับโชคดี
แสดงความคิดเห็น