เปิดเทอมใหม่กับชั้นม.1 แสนวุ่นวาย
พิธีจบการศึกษามาถึงแล้วก็ผ่านไป ไม่เพียงแต่เฉพาะพวกรุ่นพี่อย่างทาเคชิเท่านั้น แม้แต่ของเคนสุเกะเองก็เช่นกัน หนึ่งปีแล้วที่นานะย้ายไปฝรั่งเศส เด็กชายผ่านการศึกษาในชั้นประถมปีที่หกอย่างเบื่อหน่าย และไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษ เมื่อเรียนจบแล้วก็สอบเข้าโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น กับโรงเรียนเอกชนที่ชื่อเสียงโด่งดังที่สุด ในเรื่องเนื้อหาการเรียนที่เข้มข้น ค่าเทอมที่แพงหูฉี่ แล้วยังค่าแป๊ะเจี๊ยเป็นเงินก้อนโต
ถึงกระนั้นก็มีผู้ปกครองขวนขวายเพื่อให้บุตรหลานได้เรียนโรงเรียนดีๆ อย่างนี้ เพราะนอกจากจะเป็นหน้าเป็นตาแก่วงศ์ตระผมลด้วยแล้ว แถมยังการันตีว่ามีสิทธิ์สอบเข้ามหาวิทยาลัยระดับแนวหน้าของประเทศได้เกินครึ่ง
แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่พวกนักเรียนโรงเรียนนี้เองก็ชอบ และอวดใครต่อใครได้อย่างสมภาคภูมิ นั่นก็คือชุดนักเรียนของโรงเรียนนี้นั่นเอง โรงเรียนเซนต์คาลอส ไฮสคูล ทั้งแผนกม.ต้นและม.ปลาย ไม่ใช่ว่าชุดสวยกว่าของโรงเรียนอื่นมากมาย โอเคว่ามันสะดุดตา และมันก็เป็นที่นิยมของเด็กต่างโรงเรียนด้วย
แม้แต่คนที่หน้าตาห่วยที่สุดของโรงเรียน มันก็ดูหล่อสวยขึ้นได้ทันใด เพราะเด็กทุกโรงเรียนในกรุงโตเกียว อยากจะมีแฟนเป็นนักเรียนโรงเรียนเซนต์คาลอสกันทั้งนั้น ก็เด็กโรงเรียนนี้ทั้งโรงเรียน เป็นเด็กเรียนเก่งอย่างคัดพิเศษ มีพ่อแม่ร่ำรวย และอนาคตภายภาคหน้าอันแสนสดใสรออยู่
“อุ๊ยเธอๆๆ ดูนั่นสิ เด็กโรงเรียนเซนต์คาลอสละ!”
“ว้าย! ไหนๆ อ๊ะ จริงด้วยๆ แต่ตัวเล็กจิ๊ดเดียวเองอ่ะ สงสัยเด็ก ม.หนึ่งแหงๆ เลย”
เสียงสองสาวน้อยม.ปลายต่างโรงเรียนซุบซิบให้เคนสุเกะได้ยิน เขากำลังรอรถเมล์ไปโรงเรียนใหม่ เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด และยิ่งโมโหมากขึ้นเมื่อต้องขึ้นไปยืนแออัดบนรถที่มีแต่เด็กจากโรงเรียนต่างๆ แน่นเอี้ยด จริงๆ แล้วเขามีเงินเก็บส่วนตัวที่ได้จากการลงทุนในธุรกิจต่างๆ มากพอจะซื้อรถสปอร์ตขับไปโรงเรียนด้วยซ้ำ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะต้องปิดพ่อกับแม่ไว้เป็นความลับ
ชุดนักเรียนดูเหมือนจะร้อนขึ้นมา แม้เพิ่งจะเริ่มฤดูใบไม้ผลิได้ไม่นาน คงเป็นเพราะคุณแม่เล่นเลือกซื้อชุดนักเรียนใหญ่เกินตัว ทำให้เด็กชายที่ปกติก็ตัวเล็กอยู่แล้วดูเหมือนเล็กจิ๋วลงไปอีก ตัวเขาสูงแค่เอวของพวกผู้ใหญ่ แค่เท่าหน้าอกของเด็กสาวม.ปลาย และสูงแค่ปลายจมูกเมื่อเทียบกับเด็กหญิงรุ่นเดียวกัน
อายุสิบสองแล้ว แต่ก็ยังโตช้าจนน่าหงุดหงิด ขนยังไม่ขึ้น เจ้าหนูก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าเมื่อปีที่แล้วมากนัก มันยังคงเป็นแท่งดินสอสีที่ยังใช้การไม่ได้ ทั้งๆ ที่ยัยมิยาโกะให้ท่ารอให้เขาจัดการมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา
รถเบรคอย่างกะทันหัน หนุ่มน้อยไม่ทันทั้งตัว และมือเอื้อมไม่ถึงราวด้านบน จึงหน้าคะมำหัวทิ่มไปโดนอะไรนิ่มๆ หยุ่นๆ ใหญ่ไม่ใช่เล่น เจ้าของสิ่งนั่นร้องวี๊ดว้าย ทำมือจะตบพวกจิตวิปริตอนาจารบนรถเมล์แน่นๆ แต่พอเห็นว่าหน้าที่ซุกอยู่แล้วเงยขึ้นมานั้น เป็นใบหน้าแสนน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กชายตัวเล็กๆ นักเรียนสาวม.ปลายก็ยิ้มและไม่ได้ว่าอะไร แถมยังจับไหล่ของเขาไว้ หันไปคุยกับเพื่อนสาวอีกสองคนที่หานั่งอยู่ตรงเก้าอี้ริมหน้าต่าง
“เฮ้เพื่อน ดูอะไรนี่สิ ฉันจับเด็กลามกได้คนนึงละ เมื่อกี้เจ้านี่เอาหน้ามาซุกนมฉัน”
เคนสุเกะอ้าปากค้าง ประท้วงด้วยเสียงเล็กๆ ไปว่า
“ไม่ใช่นะฮะ! รถมันเบรคผมเลยหยุดไม่อยู่ต่างหาก”
สาวๆ ม.ปลายหัวเราะกันคิกคัก ดูดีๆ แล้วเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกันนี่หว่า
“อิอิ พวกพี่แค่ล้อเล่นน่า นี่น้องเพิ่งเข้าม.หนึ่งใช่มั้ยจ๊ะ น่ารักจังเลยเราน่ะ ดูสิๆ พวกเธอ น้องเค้าหน้าตาอย่างกะจับเด็กผู้หญิงมาตัดผมสั้นๆ แล้วใส่ชุดนักเรียนชายเลยอ่ะ”
เด็กสาวร่างท้วมมีสิวประปราย ชี้ชวนให้เพื่อนๆ ดู แล้วพวกเธอก็ทำเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างถูกใจ หนุ่มน้อยคนน่ารักเริ่มเขินหน่อยๆ แล้วเด็กสาวอีกคนที่นั่งติดหน้าต่างก็ดึงแขนเด็กชายให้กระเถิบเข้ามา
“มามะ มานั่งตักพี่สาวดีกว่านะ ตัวเล็กๆ อย่างนี้ไปยืนเบียดๆ ตรงนั้นเดี๋ยวก็ขาดใจตายซะก่อนหรอก”
เธอคนนั้นจับให้เขามานั่งตักเฉยเลย เด็กชายวัยสิบสองหมาดๆ ต้องนั่งอยู่บนขาอ่อนนิ่มๆ อย่างขัดขืนไม่ได้ เพราะแขนเรียวผิวสีชมพูราวกลีบดอกซากุระกำลังโอบเขาไว้หลวมๆ
“ต๊ายตาย เจ้าหนูหน้าแดงแจ๋เลยอ่ะ ดูดิๆ อิอิ รู้มั้ยเจ้าหนู เธอน่ะโชคดีสุดๆ แล้ว ที่ได้นั่งตักกับคุณมินามิ ดรัมเมเยอร์ดาวโรงเรียนสุดสวยของโรงเรียนเราเลยนะ”
“แหมเธอก็ ดูพูดเข้า ฉันไม่ได้สวยสุดในโรงเรียนซะหน่อย”
ร่างสูงหุ่นอวบอั๋นของสาวรุ่นพี่กล่าวใกล้ๆ หู หนุ่มน้อยถึงกับขนลุก หอมกลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆ เหลียวมองใบหน้าด้านข้าง ก็เห็นว่าเธอสวยจริงๆ เสียด้วย
มินามิคุยกับเพื่อนๆ ไปเรื่อยๆ ปล่อยให้เขานั่งดูวิวข้างทาง ทิวต้นซากุระบานสะพรั่งใกล้เข้ามา อีกไม่นานก็จะถึงโรงเรียนแล้ว หนุ่มน้อยกลืนน้ำลายเมื่อหน้าอกเต่งตึงสองก้อนดันหลังอยู่ตลอดเวลา
มีความสุขอย่างกับขึ้นสวรรค์น้อยๆ
แล้วฉับพลัน เคนสุเกะก็สะดุ้ง เมื่อเป้ากางเกงถูกรุ่นพี่มินามิคนสวยจับเอา เขานั่งตัวแข็งทื่อ เห็นว่าคนอื่นๆ ไม่ได้สังเกต มินามิกระซิบข้างหู
“แหม แข็งเชียวนะ เจ้าเด็กลามก แต่ก็ดีแล้วละ ตอนแรกพี่ยังสงสัยอยู่เลย นึกว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงซะอีก อิอิ พิสูจน์แล้วดูเหมือนจะไม่ใช่นะ”
กว่าเคนสุเกะจะลงจากรถเมล์ได้ก็แทบลมใส่ ไม่ใช่เพราะรถแน่น แต่เป็นความใจกล้าและเสน่ห์แบบเด็กสาววัยรุ่นเต็มตัวอย่างมินามิต่างหาก ที่เล่นเอาหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“ถึงแล้วจ้า โรงเรียนของพวกเรา โรงเรียนเซนต์คาลอส โรงเรียนสำหรับชนชั้นพิเศษโดยเฉพาะ”
มินามิผายมือแนะนำ โรงเรียนอันใหญ่โตโอ่อ่ากว่าโรงเรียนเดิมลิบลับ มีหลายตึก ออกแบบมาอย่างดี ทิวซากุระริมถนนทางเข้าโรงเรียนโบกโบยไสว ดอกสีชมพูปลิวตามสายลม เด็กหนุ่มสาวหน้าตาผ่องแผ้วสดใส เดินหิ้วกระเป๋าเข้าไปในโรงเรียน
“มาเถอะจ้ะเคนจัง เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่ห้องให้นะ ห้องหนึ่งใช่มั้ย เก่งจังนะอยู่ห้องคิงซะด้วย”
เคนสุเกะพยักหน้าหงึกๆ ปล่อยให้เธอจูงเขาไป เด็กชายแนะนำตัวตอนอยู่บนรถ มินามิเองก็บอกให้รู้ว่าเธอเรียนชั้นม.สี่ สายวิทย์ ห้องสอง หรือห้องควีน โรงเรียนแห่งนี้จะเรียงลำดับความเก่งจากคะแนนสอบ เคนสุเกะสอบเข้าได้เป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียน จึงได้อยู่ห้องคิง
ขณะที่เดินไปกับพี่มินามิ หนุ่มน้อยสังเกตว่าสายตาของพวกนักเรียนชายต่างพุ่งมาที่พวกเขา เคนสุเกะเดาว่าเป็นเพราะมินามิเป็นดาวโรงเรียนแห่งนี้นี่เอง
มีหนุ่มๆ ม.ปลายทักเธอหลายคน มินามิทักกลับอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส เธอโปรยเสน่ห์ไปทั่ว บางคนถึงกับตาค้าง อ้าปากหวอ
เมื่อมาถึงหน้าห้องหนึ่งของตึกแผนกม.ต้น
“พี่ไปก่อนนะเคนจัง เล่นให้สนุกนะ บ๊ายบาย”
โบกมือลาและแถมด้วยการโน้มหน้าลงมาจุ๊บแก้มเบาๆ พอเห็นเธอเดินไปไกลแล้วก็หมุนตัวเข้าห้อง ก็ปรากฏว่าเด็กทั้งห้องมองเขาเป็นตาเดียว
เคนสุเกะทำเป็นผิวปากไม่สนใจ เลือกหาที่นั่งด้านหลังสุดริมหน้าต่าง วางกระเป๋าแล้วนั่งลง สักพักก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งย้ายกระเป๋ามานั่งด้วย
“หวัดดีพวก”
“เออ ดี” ทักตอบเนือยๆ
เขาเป็นเด็กผู้ชายใส่แว่นตา ตัวผอมๆ หน้าไม่เป็นที่สะดุดตา แต่ร่าเริงกว่าเพื่อน
“เมื่อกี้พี่สาวนายเหรอ”
“ไม่ใช่ เพิ่งรู้จักกัน ถามไม”
“ก็ไม่มีไร” เขายิ้ม “เออ เราชื่อ โชทาโร่นะ นายล่ะ”
“เคนสุเกะ” ตอบสั้นๆ ไม่ใส่ใจนัก ไม่ชอบคุยเล่นหัวกับเด็กวัยเดียวกัน
“จริงอ่ะ! งั้นนายก็คือเด็กที่สอบเข้าได้เป็นอันดับหนึ่งใช่ม้า.. โห นี่ๆ เราขอเป็นเพื่อนกับนายนะ นะๆ”
โชทาโร่เขย่าแขน กระตือรือร้นเสียเหลือเกิน ก็เลยตอบตกลงไป แล้วทีหลังก็ต้องมาขบคิดอีกที ว่าเขาตัดสินใจพลาดดไปหรือเปล่า เพราะเจ้าหมอนี่พูดเก่งจริงๆ พูดน้ำไหลไฟดับไปเรื่อย ถ้าหากอาจารย์ไม่เริ่มสอนแล้วละก็ คงไม่มีทางจะให้เขาหยุดพูดได้ง่ายๆ
แต่เรื่องปวดหัวยังไม่หมดเพียงเท่านั้น เมื่อ..
“เคนสุเกะจ๋า คิดถึงจังเลย”
เด็กชายแทบจะขาดใจตาย เพราะถูกวงแขนเล็กๆ ลัดคอ มิยาโกะ ทาสสาวแสนสวยของเขานั่นเอง
“คิดถึงๆๆ เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่เรียนจบเลยนะ เคนสุเกะใจร้ายจัง ไม่ยอมแวะไปหาฉันที่บ้านบ้างเลย”
เธอประท้วงอย่างน่ารัก มิยาโกะก็สอบเข้าที่เดียวกัน แถมได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย (เธอสอบได้ที่สอง) มิโยโกะสูงขึ้นเยอะ เริ่มเป็นสาววัยกระเตาะ เคนสุเกะสูงแค่จมูกของเธอ ตอนนี้ผมของสาวน้อยยาวขึ้นมากแล้ว เธอเลี้ยงผมยาวตั้งแต่ขึ้นป.หก จนบัดนี้ก็ยาวเกือบถึงกลางหลัง ทำให้ดูอ่อนหวานขึ้น และเมื่อยิ่งมาอยู่ในชุดนักเรียนกระโปรงบานลายสก๊อต สั้นเหนือเข่าเกือบคืบ เสื้อเชิ้ตขาวมีโบว์สีน้ำเงินโทนเดียวกับกระโปรง สวมเสื้อสูทตรงโรงเรียนทับ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีอาการกระโดกกระเดกตามแบบฉบับของเธอไว้คงเดิม
“พะ พอแล้ว หะ หายใจไม่ออก”
“อุ๊ย โทษทีนะ ก็ฉันดีใจน่ะ ดีใจจังที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน” สาวน้อยหัวเราะร่า
โชทาโร่ขยับแว่นตามองมิยาโกะอย่างสนใจทันที “หวัดดีฮะ คุณคงเป็นมิยาโกะ คนที่สอบได้ที่สองใช่มั้ยฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมโชทาโร่ สอบเข้าได้เป็นที่สามละ”
“เหรอ..” ลากเสียงยาว “ไม่เห็นอยากจะรู้เลย”
โชทาโร่หน้าเจื่อนไปทันที แต่ก็ยังยิ้มและหัวเราะแหะๆ และพยายามพูดนั่นพูดนี่ กล่อมขอเข้าเป็นพวกด้วย สุดท้ายเพราะด้วยฝีปากหรือความรำคาญก็ไม่รู้ มิยาโกะก็ตกลงใจเป็นเพื่อนกับเขาอีกคน
แต่เดี๋ยวก่อนๆ ความวุ่นวายน่าปวดหัวยังมีอีก..
“น้องเคนจังคร้าบบ”
เคนจังคนถูกเรียก อยากจะเอาหน้ากระแทกกับโต๊ะจริงๆ
ทาเคชิเดินยิ้มหน้าบานมาหา และข้างหลังยังมีโทโมโยะตามเกาะเป็นปลิงมาด้วย
“พี่ดีใจจังเลย ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว พี่รอน้องอยู่ตั้งหนึ่งปีเชียวน้า กะแล้วว่าคนเก่งๆ อย่างน้องเคนต้องสอบเข้าที่นี่ได้”
“ชิ!” โทโมโยะทำเสียงขึ้นจมูก ปรายตามองคู่แข่งอย่างหงุดหงิด และค้อนขวับ
โชทาโร่ได้แต่มองหน้าคนนู้นทีคนนั้นที พลางคิดว่าคิดไม่ผิดที่เข้ามาเป็นเพื่อนกับกลุ่มนี้ คงมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูเยอะเลย หุหุ
“ทางนี้ๆ ครับน้องเคนจัง โรงอาหารอันสุดหรู มีอาหารสารพัดชนิดอย่างที่โรงเรียนอื่นเทียบไม่ได้”
ทาเคชิปลาบปลื้มที่ได้เป็นไกด์พาน้องๆ แนะนำโรงเรียนตอนพักกลางวัน เด็กชายพาไปชมยังตึกต่างๆ และสุดท้ายก็มาที่โรงอาหาร ระหว่างที่เดินนำน้องๆ ไปนั้น เขาสังเกตว่ามีเด็กผู้หญิงเกือบทุกชั้นปี ต่างยืนเมื่ยงมองเคนสุเกะ ซุบซิบกระซิบกระซาบวี๊ดว้ายกระตู้ฮู้ ชี้มือชี้ไม้เป็นการใหญ่ และบางครั้งก็ถึงกับเด็กผู้หญิงใจกล้าวิ่งตรงมาหาเคนสุเกะ หอมแก้มเขาอย่างรวดเร็ว และกรี๊ดกร๊าดวิ่งหนีไป
กว่าเด็กชายจะไปถึงโรงอาหาร แก้มของเขาก็มีแต่รอยจูบเต็มไปหมด
“ปัดโธ่ อะไรกันนักกันหนา” บ่นพึมขณะเช็ดแก้มใส
“โหย อิจฉาจังเลยอ่ะ” โชทาโร่มองอย่างกึ่งทึ่งกึ่งอิจฉา
“รำคาญต่างหาก”
“ชิ! ยัยพวกร่าน” มิยาโกะไม่พอใจ
แต่โทโมโยะกลับหัวเราะคิกคัก มิยาโกะเลยถลึงตาใส่ หลังจากแยกย้ายไปเลือกอาหารชุดมากินกันแล้ว ขณะนั้นเอง
“ว้ายน้องเคนจัง! มากินข้าวอยู่นี่เอง พี่ดีใจจังที่ได้เจอน้องอีก”
มินามิทักเสียงใส เด็กสาวรุ่นพี่ม.4 สวยหยาดเยิ้มจนหนุ่มๆ ชายตามองน้ำลายหยดแหมะๆ ย่างเท้ามาหาเคนสุเกะ และถือโอกาสกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างไม่ปรานีปราศรัย
“โอ๊ยเบาๆ พี่มินามิ!”
“แหม ขอกอดนิดนึงน่า เคนจังนี่น่ารักชะมัดเลย”
หลังจากเห็นว่าเคนสุเกะเริ่มหน้าเขียวแล้วเธอถึงยอมปล่อยแต่โดยดี มินามิมาคนเดียว ทิ้งเพื่อนกลุ่มใหญ่ให้นั่งทานอาหารอีกด้านหนึ่ง
“สวัสดีครับพี่มินามิ พี่รู้จักกับเคนสุเกะด้วยเหรอครับ”
เด็กชายม.สอง ถาม
“อ้าว น้องทาเคจังสุดหล่อขวัญใจของพี่อีกคนนี่เอง อิอิ คิดถึงจังเลย”
มินามิปล่อยจากเคนจังแล้วมาหอมแก้มหล่อๆ ของเทเคชิแทน โทโมโยะมองอย่างไม่พอใจ
“เอ่อ.. พี่มินามิครับ เพื่อนผมออกจะเยอะแยะ”
ที่จริงทาเคชิเกรงใจเคนสุเกะ ส่วนเคนสุเกะเองก็บังเกิดความรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“นี่ป้า เมื่อไหร่จะปล่อยทาเคชิซะทีล่ะ”
“ต้าย! นึกว่าใคร โทโมโยะจังดาวม.ต้นนี้เอง อิอิ ยังตามหึงทาเคจังไม่เคยเปลี่ยนเลยนะจ๊ะ”
เด็กหญิงเพื่อนร่วมชั้นกระชายเทเคชิออกห่าง ทำหน้าบึ้งตึง มินามิยักไหล่
“ช่างเถอะๆ ไม่เป็นไร พี่มีขวัญใจคนใหม่แล้วละ”
มินามิช่างเป็นเด็กสาวร่าเริงเหลือหลาย กอดเคนจังไปพลางทานข้าวไป คุยประจ๋อประแจ๋อย่างสดใส จนทั้งทาเคชิ และมิยาโกะมองด้วยความหึงหวง ส่วนโชทาโร่ก็แอบหัวเราะคิกคักชอบใจ
ช่วงบ่ายเป็นชั่วโมงพละ เด็กม.หนึ่งเข้าใหม่จะต้องเรียนว่ายน้ำ ถึงแม้จะเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ลมเย็นๆ ก็พัดมาให้เริ่มสั่นพอสมควร เด็กๆ ในชั้นวอร์มร่างกายเสร็จก็รีบกระโดดลงไปในน้ำที่อุ่นสบายทันที
เด็กผู้หญิงในห้องแต่ละคนเริ่มโตเป็นสาว และน่ามองมากๆ เวลาใส่ชุดว่ายน้ำ มิยาโกะโผไปโผมาในน้ำราวกับนางเงือกแสนสวย พวกเด็กผู้ชายให้ห้องมองกันใหญ่
“นี่ๆ เคนสุเกะ นายเป็นเพื่อนสมัยประถมกับคุณมิยาโกะใช่เปล่า”
โชทาโร่ที่ถอดแว่นออกแล้ว หน้าจืดสนิทยิ่งกว่าเต้าหูหลอด ถามขึ้นขณะลอยตัวมาใกล้ๆ
“อือ ใช่ ถามทำไม”
“ก็.. แหม คุณมิยาโกะสวยสุดยอดไปเลยนี่ เป็นไอด้อลของชั้นเราได้เลยละ”
“เหรอ..” เคนสุเกะเลิกคิ้วสวย หรี่ตามอง
ขณะนั้น มิยาโกะก็ว่ายมาใกล้ๆ แล้วแกล้งให้หน้าอกหน้าใจที่เริ่มจะใหญ่โตขึ้นมาโดนแผ่นหลัง เด็กชายเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต
“มิยาโกะ!”
เด็กสาวเกาะเขาลอยคอ กระซิบข้างหูว่า
“เคนสุเกะคนนิสัยไม่ดี รู้มั้ยว่าวันนี้มิยาโกะหึงเธอมากมายเลย”
“ออกไปห่างๆ เลยไป รำคาญ ไม่ได้เจอฉันนานเลยหื่นหรือไง”
มิยาโกะเม้มปาก มองตาเขียว
“ก็ใช่สิ ฉันมันพวกเด็กใจแตกเซ็กส์จัดนี่ จะให้ไปเหมือนนานะจังผู้ไร้เดียงสาของนายได้ยังไง”
“อ๊ะนี่เธอ!” จะหันไปเอาเรื่อง แต่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกเสียวแปลบที่เป้ากางกาง มือของมิยาโกะกำเจ้าหนูของเขาไว้ใต้น้ำ
“หึๆ ไหนดูสิว่าจะใหญ่กว่าตอนประถมแค่ไหน”
“ยะ ยายบ้า” พูดลอดไรฟัน
“ถือเป็นการแก้แค้นที่นายไม่ยอมแวะไปหาฉันที่บ้านมั่งเลยไงละ ปล่อยให้ฉันต้องเล่นกะเครื่องไวเบรเตอร์คนเดียว”
เธอหมายถึงเครื่องช่วยตัวเองสำหรับหญิงสาวที่เขาให้เมื่อปลายปีที่แล้ว
มือใต้น้ำล้วงเข้าไปในกางเกงว่ายน้ำ แล้วกำดินสอสีของเขาไว้ มันแข็งแรงขึ้นมาทันที โดยไม่ยอมทำตามคำสั่งเจ้านาย
“ชิ ยังกระจิ๋วหลิวเหมือนเดิมเลยอ่ะ ไม่ค่อยจะพัฒนาเลยนะ”
แล้วเด็กสาวก็รูดเล่นอย่างสนุกมือ เคนสุเกะตัวสั่นระริก ด้วยความเสียวซ่าน มือที่พยายามจะผลักแขนเธอออกก็หมดแรงตามไปด้วย เด็กคนอื่นว่ายอยู่ห่างออกไป พวกเขาไม่เห็นหรอกว่าใต้น้ำกำลังมีอะไรเกิดขึ้น..
"มิ มิยาโกะ.. ปล่อยได้แล้ว " เคนสุเกะเอ่ยเสียงค่อย
"ทำไมล่ะ ชอบไม่ใช่เหรอ มิยาโกะว่านานะต้องทำอย่างงี้กับเคนจังบ่อยแน่ๆเลย เคนจังถึงติดใจยัยนั้นถึงขนาดนี้"
เคนสุเกะโกรธทันทีเมื่อได้ยินมิยาโกะพูดว่าร้ายนานะสุดที่รักของเขา เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามดันมือเธอออก แต่ไร้ผล ความเสียวมันมีมากกว่า มือเรียวนุ่มเร่งความเร็วในการรูดดินสอไปมาๆอยู่ใต้น้ำด้วยความแค้น
เธอคิดถึงแต่เคนจังคนเดียว เคนจังไม่ได้คิดถึงเธอเลย แต่เรื่องแค่นี้ไม่ได้ทำให้เธอยอมแพ้หรอก เคนจังต้องเป็นของเธอเท่านั้น ของเธอคนเดียว
ในเมื่อต่อต้านไม่ได้ มีอยู่ทางเดียวเท่าที่เขาสามารถทำได้ เอากลับ ต้องเอากลับก่อนที่มิยาบิจะล้วงลึกลงไปจนรู้ความลับของเขา
นิ้วเรียวได้รูปของเคนสุเกะพุ่งผ่านน้ำทะลุเข้าไปในช่องอวบของมิยาบิแม่นเหมือนจับวาง การจู่โจมโดยไม่ได้ตั้งตัวทำให้เธอสะดุ้งสะท้านไปทั่วร่าง สำเร็จ ความในการชักของเธอนั้นช้าลง ได้เวลาเอากลับแล้ว มือเล็กลูบไปมาบนกลีบอูบที่ตอนนี้มีแค่ผ้าบางปิดไว้ นิ้วยังชอนไชเขาไปลึกเรื่อยและขยับรอบเป็นวงกลม เร่งเร้าให้เด็กสาวใจแตกเริ่มคราง แม้กระนั้นมือของหล่อนก็ยังรูดดินสอต่อไปแค่ไม่เร็วและแน่นเท่าเดิม
เคนสุเกะเริ่มเร่งความเร็วในการชักเข้าออกของนิ้ว ทุกครั้งที่เอาเข้าออกเขาจะเขี่ยเม็ดคริสของหล่อนเรียกให้หล่อนเริ่มหายใจติดขัด เพราะตอนนี้พวกเขากำลังว่ายน้ำอยู่ หรือเล่นฉับฉิ่งบนน้ำดี
อกใหญ่ถูหลังของเคนสุเกะเหมือนฝองน้ำ หัวนมเริ่มตั้งชั้นตามคำเรียกร้องของอารมณ์เสียว มือที่เหลือของเธออีกมือนึงเลื่อนขึ้นมาคลึงบีบตุ่มสวาทเล่น
"ดีจัง...เคนจัง อย่าหยุดน่ะ.." เธอครางเบาๆ
และมิยาโกะก็ต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อเคนสุเกะสอดใส่นิ้วที่สองฉับพลัน เด็กสาวม.1 เริ่มจะทนไม่ใหวต่อการลุกล้ำเขตดอกไม้อีกต่อไป และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอปล่อยพันธนาการจากดินสอแท่งนั้น
เธอร้องครางเบาๆไม่ดังมาก กลัวว่าคนจะรู้ เสียวจนทนไม่ไหวแล้ว น้ำหล่อลื่นไหลออกมาเพิ่มน้ำที่อยู่ในสระให้เพิ่มขึ้นอีก ร่างกายเกร็งไปทั้งตัวมือทั้งสองข้างบีบหน้าอกตัวเองอย่างแรง
"จะถึงแล้วๆ จะถึงแล้ว"
"บ้าย บาย ยัยหื่น"
เคนสุเกะพุ่งตัวว่ายน้ำไปที่ขอบสระและขึ้นไปทันทีโดยไม่สนใจว่ามิยาโกะอีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว เธอช็อกค้างกลางสระ เขารอให้ถึงเวลานี้ เวลาที่มิยาโกะจะถึงขีดสุด และก็จะเลิกทำ เพราะถ้าเขาทำให้เธอถึงขีดสุดแปลว่าเขาแพ้เกมส์นี้ และเขาไม่เคยแพ้ให้ใครมาก่อนนอกจากนานะ เขายอมแพ้ให้แหละที่จริง
แค่เวลาไม่นานถึงสองนาที เสียงกรี้ดลั่นสระก็ดังตามออกมา จากใครหรือ มิยาโกะนั้นเอง มือสั่นด้วยความโกรธ อยากจะฆ่าเขาให้ตายนัก แต่ก็รู้ดีว่าทำไม่ได้ เพราะรักเคนจังเกินไป
และก็เปลี่ยนคนที่จะฆ่าไปอีกคนนึงทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่เคนสุเกะพูดออกมาหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
"เธอไม่มีวันจะดีกว่านานะหรอก"
เด็กสาวทั้งหลายกรี้ดกร้าดกันตาทางเดินเมื่อ เด็กหนุ่มสุดหล่อน่ารักผ่านไป แต่คร่าวนี้ไม่มีใครกล้าเข้าจูบเหมือนคร่าวที่แล้ว เพราะ
ขณะนี้ เคนสุเกะอยู่ในโหมดอยากฆ่าคน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน สายตาบ่งบอกว่า ใครเข้ามายุ่งตาย แม้ยังงั้นเขาก็ยังดูหล่อน่ารักเช่นเดิม
หงุดหงิด เด็กหนุ่มไม่ชอบให้ใครมาว่าร้ายนานะของเขา แถมเมื่อกี้เขาเกือบจะเสียความลับให้มิยาโกะแล้ว และที่แย่ที่สุดตุ่มสองตุ่มยังตั้งชั้นอยู่ไม่ยอมยุบลงซักที แม้ว่าหน้าอกจะไม่ได้ใหญ่ขึ้นมาจนเป็นรูปเป็นซาละเปา แต่ก็ยังเป็นเนินเล็กๆ ทำให้เขาต้องแอบลงน้ำให้เร็วและหนีไปไกลๆ แย่จริงๆ เซ็งกับร่างร่างกายไม่สมประกอบของตัวเองที่สุด
เนินอวบยังไม่หยุดผลิตน้ำหล่อลื่น ใบหน้าน่ารักแผดสีแดงเจือๆ เคนสุเกะยังรู้สึกค้างจากในสระอยู่ดี เพราะเขาเองก็ยังไม่เสร็จ
"ว่าไง น้องเคนจัง ทำไมมาเดินคนเดียวหล่ะ"
ตัวดีโผล่แล้วไง
"บอกแล้วไง ว่า อย่า เรียก ชื่อ นี้ อีก" ย้ำเป็นคำๆ ดวงตาจ้องทาเคชิอย่าว่าร้าย
"แต่นั้นคือข้อตกลงเมื่อโรงเรียนนนน นู้นนนนิครับ ไม่ใช่โรงเรียนนี้ เอ้ะ เคนจังเป็นอะไรทำไมหน้าแดง ไม่สบายหรือ"
ทาเคชิย้อน มือแข็งแรงจับไหล่บางของเคนสุเกะ และโน้นหน้าลงไปไกล้ๆหน้าเคนสุเกะ หน้าผากทั้งสองแตะกัน จากแดงฝาดกลายเป็นแดงแจ้ด เธอผลักเขากระเดนออกไป
"ฉะ ฉันไม่เป็นไร ไสหัวไปให้พ้นได้แล้ว น่ารำคาญ"
แปร็บ
คำพูดนั้นเฉือดเฉือนจิตใจทาเคชิอย่างจัง ใบหน้านั้นสลดลงทันที
"ถ้าพี่ทำให้น้องเคนจั..น้องเคนรำคาญ พี่ก็จะมาหาวันหลังล่ะกัน" ว่าแล้วเขาก็เดินห่างไป
เด็กชายมองตามร่างห่อ!่ยวด้วยความรู้สึกผิด ความเป็นหญิงตอบโต้กับสิ่งที่ทำไป แต่ยังไงๆเธอก็ยังอยากเป็นผู้ชายอยู่ดี และตอนนี้เธอยังมีอารมณ์อยู่ กลัวจะโดนจับไป เด็วโดนข่มขืนอีก ไม่เอาหรอก
"พี่ทาเคชิ" เติมพี่เข้าไปด้วย
เธอก็ยังจะต้องใช้ประโยชน์จากเขาอยู่ดี เคนสุเกะพยายามหลอกตัวเอง ตอนนี้เธอเหงา ไม่มีนานะอยู่แล้ว มิยาโกะก็ห่างจากคำว่าเพื่อนเหลือเกิน เหมือนเครื่องเซ็กทอยมากกว่า รุ่นพี่มินามิก้อ..คงไม่ต่างอะไรจากมิยาโกะมากนัก
เหลือแค่คนเดียวที่ป่วนใจเธอ แม้ว่าเธอยังไม่ยอมรับก็ตามว่ามีคนอื่นนอกจากนานะที่ทำได้ คนนั้นคือทาเคชิ
ทาเคชิหันหลังกลับมาและวิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว อาการตื่นเต้นกระจายอยู่เต็มหน้า มือสั่นงกๆทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่เคนสุเกะเข้ามาในร.ร. ก็ไม่เคยเอ่ยพูดอะไรกับเขาดีๆเลยซักครั้งและก็ไม่ได้ยินคำว่า "พี่"ออกจากปากอวบอิ่มนั้นมาตั้งเป็นปี
"ทำไมเหรอครับ"
"ไม่มีไหรหรอก แค่อยากขอโทษที่พูดค่อยข้างจะแรงไปหน่อยก็เท่านั้น"
แม้ว่าจะอ่อนลง แต่ก็อย่าหวังว่าจะอ่อนไปให้มากกว่านี้ แค่นี้คนฟังก็ตัวจะลอยตายอยู่แล้ว ทาเคชิเห็นนางฟ้าอยู่ข้างหน้าปรอยๆ จ้องไม่ยอมวางตาจน เคนสุเกะหน้าแดงอีกครั้ง
"จ้องอะไร"
เธอถามพร้อมสะบัดหน้าหนี
"พี่กำลังมองคนน่ารักน่ะสิ"
ปึ้ด!!
ผัวะ!!
"โอ้ยย"
หมัดเรียวสดๆจากหวานใจพุ่งใส่หน้าทันที
::
แสดงความคิดเห็น