สนามบินนานาชาตินาริตะ หน้าทางออกของผู้โดยสารขาออก เคนสุเกะยืนรอใครบางคนที่กำลังจะเดินออกมาอย่างกระวนกระวาย เด็กชายอ้อนวอน(เป่าหู) พ่อกับแม่ให้พาเขามารับนานะกับแม่ของเธอถึงที่นี่ พ่อกับแม่ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว ก็เป็นลูกชายคนเดียวนี่
“นานะจัง ทางนี้ๆ” โบกมือไหวๆ
เด็กหญิงน่ารักราวกับตุ๊กตาแอนเจิ้ลน้อยยิ้มเห็นฟันขาว เธอโบกมือตอบ ทำหน้าดีอกดีใจแล้ววิ่งตรงมา
“เคนจัง มารับเค้าเหรอเนี่ย นานะดีใจจังเลย”
เด็กชายยิ้มตอบ มองเด็กหญิงตั้งแต่หัวจรดเท้า ผิวเธอคล้ำไปนิดหนึ่ง แต่ก็ยังดูขาวอมชมพูกระจ่างตายิ่งกว่าใครๆ ผมหยักศกเห็นรอยแสกขาวตรงกลางศีรษะ ปล่อยยาวสยายปลายม้วนงอถึงกลางหลัง นานะจังอยู่ในชุดเอี้ยมสีชมพู สวมเสื้อกล้ามขาวอยู่ด้านใน อวดเนินไหล่ลาด หัวเข่าสวยไร้รอยด้าน ใส่ถุงเท้าขาวสั้นๆ แนบเนื้อกับรองเท้าสีชมพูหวาน
“ไปบาหลีหนุกมั้ย มีของฝากเคนบ้างเปล่า”
“มีสิๆ เคนจังต้องชอบแน่ๆ นานะเลือกเองกับมือเลยนะ เดี๋ยวถึงบ้านจะค้นกระเป๋ามาให้”
ที่ด้านหลังของนานะ เคนสุเกะเห็นผู้หญิงร่างสูงเดินตามเด็กหญิงมา เธอยิ้มแย้มแจ่มใส
“ว่าไงจ๊ะเคนจัง มารับน้าเหรอ ขอบใจนะ หรือว่ามาเพราะคิดถึงนานะจังเอ่ย แหมไปไม่กี่วันเองนะ” แม่ของนานะขยี้หัวเด็กชายด้วยความเอ็นดู
เคนสุเกะมองคุณซาเอริด้วยดวงตาเป็นประกาย เธอเป็นคนสวยมาก อายุก็ยังน้อย แค่ยี่สิบหกปีเท่านั้น เหมือนเป็นพี่สาวนานะมากกว่า
ถ้าอย่างนั้น เธอก็มีอะไรๆ กับพ่อของนานะจนป่องกลางเมื่อเธออายุได้สิบสี่สิบห้าเท่านั้นน่ะสิ หุหุ
ตอนนี้ซาเอริทำงานหาเลี้ยงนานะด้วยตัวคนเดียว ด้วยการเป็นนางแบบและดารา ซึ่งก็ดังเอามากๆ เสียด้วย สังเกตได้ว่าผู้คนเกือบทั้งเทอร์มินอลมองหล่อนเป็นตาเดียว และมีหลายๆ คนอยากจะเข้ามาขอลายเซ็น
ซาเอริเดินไปทักพ่อกับแม่ของเขา ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์มาก ใส่ชุดดีไซน์หรูจากฝรั่งเศส รอยยิ้มกับดวงตาสวยๆ ของนานะถ่ายทอดมาจากหล่อนนี่เอง แต่ใบหน้าของเธอช่างคุ้นตาเขายิ่งนัก ไม่ใช่เพราะเด็กชายเห็นเธอมาตั้งแต่จำความได้ แต่ใบหน้านี้ทำให้เขานึกย้อนไปถึงเมื่ออดีตชาติที่แล้ว แต่คิดอีกทีเขาคงคิดมากไปเอง
นานะมองซ้ายมองขวา เห็นว่าไม่มีใครสังเกตอยู่ จึงโน้มหน้าไปหอมแก้มเคนสุเกะ แล้วรีบถอนออกมายืนหน้าแดงแจ๋เป็นมะเขือเทศ
“ของฝากอีกอย่าง แต่ห้ามให้ใครนะ” เธอบอกเบาๆ เขายิ้มกว้าง
“เอ้าเด็กๆ เราจะไปกันแล้วนะ เคนสุเกะหยิบกระเป๋าของนานะแล้วตามพ่อมา”
พ่อหันมาเรียก เขาถือกระเป๋าเดินทางให้ แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ลานจอดรถด้วยกัน
กลับมาถึงบ้าน ขนของลงหมดแล้ว พ่อกับแม่ก็ขอตัวไปงานแต่งของเพื่อนต่อ นานะเซ้าซี้ให้เขาไปที่ห้องนอนของเธอ ซาเอริปิดปากหาวพลางถามลูกสาวว่าไม่เพลียหรือ
“ไม่ค่ะแม่ หนูอยากเล่นกันเคนจังมากกว่า แล้วหนูจะเอาของฝากให้เคนจังด้วย”
“ก็ตามใจจ้ะ” แล้วก็หันมาหาเด็กชาย “เดี๋ยวน้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ จะได้หลับสักงีบ ฝากเคนจังเล่นอยู่เป็นเพื่อนนานะแทนน้าด้วยนะ”
“ได้ฮะน้าซาเอริ นานะก็เหมือนกับน้องสาวของผมอยู่แล้ว”
ดาราสาวหยิกแก้ม
“น่ารักมากจ้ะ แหม ถ้าไม่ได้เคนจังละก็ นานะจังคงจะเหงาแย่เลย แกเป็นเด็กเก็บตัวขี้อายจะตาย รู้มั้ยตอนอยู่ที่บาหลีนะ แกบ่นคิดถึงเคนจังทุกชั่วโมงเลย”
เธอลูบผมลูกสาวที่ยืนทำหน้าเขินๆ แล้วซาเอริก็เดินขึ้นไปยังชั้นสอง พร้อมกับถอดเสื้อตัวนอกไปด้วย เคนสุเกะกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อเห็นแผ่นหลังขาวๆ กับสายยกทรง
อยากไปอาบน้ำกับเธอด้วยจัง จะได้ช่วยขัดนายนั่นให้ อิอิ
เคนสุเกะหัวเราะหึๆ พลางทำหน้าลามกอย่างไม่สมวัย แต่นานะกลับคว้ามือแล้วดึงเขาไปยังห้องส่วนตัวของเธอ
ในห้องสีหวานสมกับเป็นห้องของเด็กผู้หญิง เต็มไปด้วยตุ๊กตาน่ารักราคาแพง เด็กชายนึกถึงตุ๊กตาเด็กสาวแบบถอดเสื้อผ้าได้ ที่เขาแอบไว้ที่บนฝ้าเพดาน และคิดว่าจะลองเอามาให้นานะจังเล่นดู อืม..แต่คิดอีกที เขามีของจริงอย่างนานะให้เล่นอยู่แล้วนิ ฮี่ๆ เด็กหญิงนั่งคุกเข่าลงบนพรม รื้อของในกระเป๋าออก แล้วหยิบของสิ่งหนึ่งยื่นให้
“ของฝากจากบาหลีจ้ะ”
เคนสุเกะรับมาอย่างงงๆ เป็นตุ๊กตาไม้แกะสลักรูปเด็กผู้หญิงตัวจิ๋วกำลังขี่ปลัดขิกอันเขื่อง มองผาดๆ เหมือนกำลังขี่ปลาวาฬอย่างไรอย่างนั้น
“ซื้อมาได้ไงเนี่ย” เกาหัวแกรกๆ ไม่นึกว่าเด็กเรียบร้อยอย่างเธอจะกล้าซื้อมา
“ไม่ชอบเหรอ” ทำหน้าจ๋อย “เค้าเห็นว่ามันแปลกดี คิดว่าเคนจังจะชอบ คนขี่จรวดทำด้วยไม้”
เคนสุเกะหัวเราะพรืด
“นะ นานะจังคิดว่านายนี่เป็นคนขี่จรวดเหรอ ฮิๆ”
“อ้าว แล้วไม่ใช่เหรอ” เด็กหญิงหยิบกลับไปพลิกดู
“นายนี้มันแกะเป็นรูปกะจู๋ของผู้ชายต่างหากละ”
เธอหน้าแดง แต่ปากเชิดรั้นๆ ก็เถียงว่า
“อย่ามาหลอกกันน่า นานะเคยเห็นของเคนจัง ไม่เห็นจะเหมือนเลย”
เขาทำหน้าเจ้าเล่ห์ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จ้องดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวย นานะถอยไปนิดหนึ่ง
“ก็ของเคนยังเล็กอยู่นี่ แต่อีกหน่อยเดี๋ยวก็เหมือนเองแหละ”
เด็กหญิงทำหน้าไม่ใคร่เชื่อ แต่ขณะนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงแม่ตะโกนมาว่า
“นานะจังจ๊ะ อาบน้ำได้แล้วลูก น้ำร้อนกำลังดี รีบๆ มาแช่ซะนะ เสื้อผ้าเปลี่ยนแม่เตรียมไว้ในตะกร้าหน้าห้องน้ำแล้ว”
“ขาแม่ เดี๋ยวหนูไป” แล้วหันมาพูดกับเคนสุเกะ “รอก่อนนะ เดี๋ยวมา”
เขายักไหล่ ขึ้นไปนอนเล่นบนเตียงนุ่มๆ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงคุณซาเอริตะโกนมาอีกรอบ
“เคนจังจ๊ะ จะอาบด้วยเลยมั้ย ที่บ้านไม่มีใครอยู่ไม่ใช่เหรอ หนูอาบพร้อมกับนานะเลยก็แล้วกัน”
เคนสุเกะกระเด้งผึงหูผึ่ง รีบตอบกลับไปว่า
“ได้ฮะ ที่บ้านคุณแม่คงไม่ได้รองน้ำไว้ให้ผมแหงๆ ขออาบที่นี่ดีกว่า”
แล้วเขาก็หันหน้ามายิ้มให้นานะ
ก่อนจะเข้าไปในห้องส่วนที่อาบน้ำ จะมีห้องเล็กๆ สำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เคนสุเกะถอดเสื้อกับกางเกงออก เหลือแต่กางเกงในตัวเดียว เขามองดูตัวเองในกระจกบานใหญ่แล้วทำหน้าเบ้ ร่างกายในภพใหม่ไม่มาดแมนเลยสักนิด ผอมบางอ้อนแอ้น เอวเล็ก ผิวขาวจัด แขนขาเรียวไม่มีกล้าม แล้วไหนจะนายสิ่งพิลึกพิลั่นใต้กางเกงในอีก
เด็กชายหันไปมองทางนานะแทน เธอกำลังแกะกระดุมปลดชุดเอี้ยม เหลือเสื้อกล้ามขาวกับกางเกงในผ้าฝ้ายสีขาวตัวพอง มีโบว์สีชมพูเล็กๆ ติดตรงขอบบน แสงในห้องส่องกระทบร่างขาวเนียนไร้รอยตำหนิ เธอถอดเสื้อออก หน้าอกยังไม่ขึ้นจึงไม่ใส่เสื้อชั้นใน แต่เจ้าลูกเกดสีชมพูเล็กๆ สดสวยที่แปะตัดกับสีผิว ก็ทำให้เคนสุเกะถึงกับกลืนน้ำลาย
“เขินจัง นานะไมได้อาบน้ำกับเคนจังนานแล้วนะ”
“นั่นสิ เป็นปีแล้วมั้ง”
เขานั่งห้อยขาบนเก้าอี้สูงและจ้องเธอ เด็กหญิงรวบผมแล้วใส่หมวกพลาสติกคลุมผม เผยให้เห็นลำคอยาวระหงและไรผมอ่อนๆ ตรงท้ายทอย
“เคนจังไม่ถอดออกล่ะ” นานะขมวดคิ้ว เอียงคอหน่อยๆ
“นานะจังถอดก่อนเหอะ เข้าไปก่อนนะเดี๋ยวเคนตามไป ว่าแต่มีผ้าขนหนูผืนเล็กๆ บ้างมั้ย”
“มีสิ” โก้งโค้งเอื้อมไปหยิบผ้าแล้วยื่นให้ เธออมยิ้ม
“เค้าไม่ล้อเคนหรอกน่า ไม่เห็นต้องปิดเลย นานะก็เหมือนกับเป็นน้องสาวไม่ใช่เหรอ ไม่เชื่อใจเค้าหรือไง”
เคนสุเกะทำหน้าแหยๆ แล้วดึงกางเกงชั้นในลง เจ้าดินสอสีแท่งเล็กขาประจำโผล่หน้าออกมาเมี่ยงมองนานะ แก้มเด็กหญิงแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ข้างใต้ดินสอแท่งนั้น มีสิ่งแปลกประหลาดอยู่ มันไม่มีป๋องแป๋งสองใบอย่างเด็กผู้ชายทั่วๆ ไป แต่มันกลับมีอะไรบางอย่าง ซึ่งเหมือนกับสิ่งที่นานะเองก็มีเปี๊ยบ!
“เห็นมั้ย นานะไม่หัวเราะของเคนจังซักหน่อย” เธอยิ้มอย่าไร้เดียงสาและจริงใจ
เคนสุเกะเป็นกะเทยแท้ เขามีอวัยวะเพศทั้งสองเพศ กะจู๋ของเด็กชายและกะ!ของเด็กหญิง มีองค์ประกอบเหมือนของนานะทุกอย่าง ยกเว้นแต่ไม่ท่อปัสสาวะที่ตรงนั้น แต่ไปมีอยู่ที่แท่งข้างบน
เขาสับสนมานาน ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ แต่เมื่อลองถามใจและความรู้สึกตัวเองแล้ว เคนสุเกะแน่ใจว่าเป็นผู้ชาย พ่อกับแม่ปิดเรื่องนี้ไว้ไม่บอกใคร กลัวว่าเขาจะรู้สึกเป็นปมด้อย โชคดีที่พวกเขาเข้าใจและคอยให้กำลังใจ ส่วนนานะก็ไม่แสดงท่าทีรังเกียจเดียดฉันท์ หรือหาว่าเขาเป็นตัวประหลาด และด้วยเหตุนี้ละมั้ง ที่ทำให้เขามองเธอเป็นคนพิเศษเหนือคนอื่น
ในที่สุดนานะก็ถอดผ้าชิ้นสุดท้ายของตัวเอง เด็กชายเล็งไว้นานแล้ว พอเธอหยิบขึ้นมาถือ เขาก็แย่งมันไปจากมือทันที
“ของเค้านะ เอาไปทำไม”
เคนสุเกะใช้นิ้วชี้ควงกางเกงตัวจิ๋วไปมา กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้อ่อนๆ โชยออกมา กลิ่นของนานะ
“ตัวนี้ขอนะ”
“อ๊ะ อย่าขี้ตู่สิ เอาของเค้าคืนมา” เด็กหญิงโผมาแย่ง เขาเอาแอบไว้ข้างหลัง มันอุ่นๆ ในอุ้งมือ เธอพยายามเอื้อมไป แขนต่อแขนถูกัน หน้าอกเปลื้องเปลือยแนบชิด ได้ยินเสียงลมหายใจ กลิ่นกาย ชื้นเหงื่อนิดๆ
“ตัวเก่าของเค้าก็เอาไป คราวนี้นานะไม่ยอมแล้วนะ” เธอประท้วง
“แหม เดี๋ยวเคนเอาตัวนั้นมาเปลี่ยนกับตัวนี้ก็ได้”
“น่าเกลียด ตัวนี้ยังไม่ได้ซัก”
“ก็ถ้าซักสะอาดแล้วเคนจะเอาไปทำไมละ ตัวเก่ามันไม่หอมแล้วนี่”
พูดลอยหน้าลอยตา เด็กหญิงหน้าแดงแป๊ด แล้ววิ่งหนีเข้าห้องอาบน้ำ เจ้าเด็กแก่แดดเห็นแล้วก็หัวเราะคิกคัก คลี่ของมาดู สีขาวนุ่มมือ นานะไม่ชอบสีอื่น จับตรงเป้ามาดอมดม ได้กลิ่นหอมแสนคุ้นเคย กับกลิ่นฉี่เด็กจางๆ ปนเปกันกลายเป็นกลิ่นรัญจวนใจไม่มีใครเหมือน
เสียงเปิดน้ำฝักบัว เด็กชายเปิดประตูเข้าไป ไอน้ำลอยบางๆ ในห้องอุ่น นานะกำลังนั่งเอาน้ำรดตัว เขาหยิบเก้าอี้พลาสติกเตี้ยๆ มานั่งข้างๆ
“เดี๋ยวถูสบู่ให้นะ อย่างอนนักเลยน่ะ”
เคนสุเกะกดสบู่เหลวออกจากขวดใส่ฟองน้ำ แล้วถือวิสาสะลูบตัวเด็กหญิง เธอจั๊กจี้เล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้เขาถูไปเรื่อยๆ
ฟองน้ำชุ่มครีมอาบน้ำถูไปมาบนผิวเนียนลื่น แขนทั้งสองข้าง ซอกคอขาว แผ่นหลัง ด้านหน้า เน้นตรงหน้าอกหน่อย แล้วเลื่อนไปลูบไล้หน้าท้องแบน ฟอกตรงขาอ่อน หัวเข่ามน น่อง ปลายเท้าและฝ่าเท้า นานะหัวเราะกิ๊กกั๊กจนไหล่สั่น เคนสุเกะเก็บของหวานไว้เป็นรายการสุดท้าย
“ยืนขึ้นสิ” เขาสั่ง “โธ่เอ๊ย อ้าขาอีกหน่อยสิ หนีบอย่างนี้แล้วเคนจะถูให้นานะยังไงละ”
เด็กหญิงทำตามอย่างเขินๆ กลีบดอกไม้ขาวนูนเด่นอยู่ตรงหน้าพอดี ทั้งตัวเต็มไปด้วยฟองลื่นๆ เขาแย้มยิ้ม สิ่งนี้เป็นของเขา ของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น และชาตินี้จะไม่ยกให้ใครเด็ดขาด
บรรจงใช้ฟองน้ำถูตรงซอกขาทั้งสองข้าง ลูบขึ้นลงตรงเนินและสองกลีบอูมอ่อนอย่างเบามือ นานะใช้สองมือจับไหล่เด็กชายไว้ ทำหน้านิ่ว รู้สึกหวิวๆ ขาชักเริ่มไม่มีแรง ถูอยู่สักพักเขาก็ให้หันหลัง แล้วเริ่มลูบไล้ก้นขาวๆ เช็ดวนอย่างดี มืออีกข้างบีบแก้มก้น ดันขึ้น แล้วซอกขาวผ่องก็ปรากฏให้เห็น จัดการถูจากล่างขึ้นบน ตั้งแต่เนื้อที่ว่างปลายกลีบถึงก้นกก ขาเด็กหญิงสั่นเทิ้ม กัดริมฝีปากล่าง หลับตาปี๋
เด็กชายเคนเห็นจุดกึ่งกลางซอกด้านใน รูจีบย่นสีชมพูใสเล็กนิดเดียวและปิดสนิท มันกำลังขมิมเต้นตุบๆ ยิ่งพิศเขาเองก็ชักเสียวช่องท้อง เคนสุเกะจึงใช้นิ้วแตะและถูวนรอบๆ เจอไม้นี้เข้าไป นานะจังถึงกับหวีดร้องเสียงดัง หย่งก้นขึ้นและหนีบเกร็งแน่น เอามือเล็กๆ จิกแขนเขา
“อ๊ายยย!!”
เคนสุเกะเห็นน้ำใสๆ เล็ดออกมาจากกลีบคว่ำนิดหนึ่ง เธอฉี่ไหลออกมาหน่อย
หุหุ นี่เองจุดอ่อน(ไหว)สุดๆ ของนานะจัง ความลับหลังสวนดอกไม้งาม
เขาเอามือออก ไม่ทำอะไรต่อ พอแล้วสำหรับวันนี้ ค่อยๆ สอน ค่อยๆ หยอกไก่ไปเรื่อย อย่าเพิ่งพาเธอไปรู้จักจุดสูงสุด เอาแค่สุขเล็กๆ ก็พอ แล้วรอเวลาปฏิบัติการจริงเมื่อเด็กหญิงเติบโตเป็นเด็กสาว และพร้อมที่จะรองรับได้อย่างไม่เจ็บปวดมากมายเกินไป
เด็กชายเปิดฝักบัวล้างคราบสบู่ออก ตอนที่ถูโดนหัวนม รู้สึกว่ามันจะแข็งเป็นไตเล็กๆ ขึ้นมา ปากก็ถามว่า
“นี่นานะจัง เมื่อกี้รู้สึกดีมั้ยที่เคนอาบน้ำให้”
เธอพยักหน้า ท่าทางเหนื่อยนิดหน่อย ตาเยิ้มๆ
“กะ ก็ดี มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ”
“เป็นยังไงเหรอ” แกล้งถาม เธอตอบพาซื่อ
“ก็ หวิวๆ รู้สึกร้อนวูบๆ แต่ก็สบายดีเหมือนกัน แต่ทีหลังเคนจังอย่าเอานิ้วจิ้มเอ่อ.. ตรงนั้นอีกนะ มันเสียวใจจะขาดเลย ถ้านานะจังฉี่แตกแบบวันนั้นอีกจะว่าไง”
“ฮิๆ ดูพูดเข้า ตะกี้ก็เห็นไหลออกมานิดๆ ไม่ใช่เหรอ”
นานะจังหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ดันตัวเด็กชายออกห่าง แล้วเดินไปที่อ่างอาบน้ำ น้ำอุ่นจนเกือบร้อนแช่ไว้เกือบเต็ม ส่งกลิ่นหอมเพราะใส่ผงแร่ หย่อนเท้าลงไปข้างหนึ่งก่อน แล้วยกเท้าอีกข้างข้ามขอบไปนอนแช่อย่างสบายตัว
เคนสุเกะล้างตัวเองบ้าง ฟอกสบู่ ถูหนอนน้อยที่กำลังทำตัวขึงขัง แล้วเลื่อนฟองน้ำไปฟอกกลีบน้อย ทำเสียงในลำคออย่างมีความสุข นิ้วแหวกร่องถูไถด้านในให้สะอาด สะดุ้งนิดๆ เมื่อโดนปุ่มปม เขาเห็นดวงตาสีเขียวจ้องมองอย่างแป๋วแหว
“อย่ามองสิ” เขาต่อว่า แล้วหันข้าง เธอทำปากจู๋
“ทีของเค้าเคนจังมองเอาๆ ทั้งจับทั้งเลียด้วย ทีของตะเองไม่ยอมให้เค้าดู”
เด็กชายถอนหายใจ เขยิบเก้าอี้มานั่งติดอ่าง
“ก็ได้ๆ จะดูหรือจะจับก็เชิญเถอะ”
“นานะจับจริงๆ นะ ให้จับได้นะ” ถามกระตือรือร้น
แล้วเธอก็ยื่นมือเล็กๆ ไปกำเจ้าดินสอน้อย
“ทำไมมันใหญ่กว่าเมื่อตะกี้ล่ะ แข็งด้วย แปลกจังเลย”
“กะ ก็ ถ้าผู้หญิงจับมันจะใหญ่ขึ้น”
เด็กหญิงหัวเราะ จับรูดไปรูดมาแป๊บหนึ่งก็ย้ายไปจับกลีบขาวเปียกน้ำ
“เคนจังนี่ดีจังนะ มีเหมือนนานะเลย แต่ทำไมเค้าถึงไม่มีนายแท่งๆ มั่งอ่ะ จะได้ยืนฉี่ได้เหมือนเคนจัง” ทำหน้าเศร้า “บ้าน่า ไม่มีน่ะดีแล้วละ เพราะแสดงว่านานะจังเป็นผู้หญิงจริงๆ ไม่ผิดปกติเหมือนเคน”
เธอปล่อยมือ แล้วเกาะขอบอ่างแทน เขาเสียดายนิดๆ
“เคนจังไม่ผิดปกติ เคนจังพิเศษกว่าคนอื่นต่างหาก แล้วเค้าก็ชอบที่เคนจังเป็นเคนจัง”
“นานะจัง..”
เด็กหญิงน้ำตาซึม กอดเข่าหันหน้าไปทางอื่น เคนสุเกะปีนข้ามขอบอ่างแล้วนั่งตรงข้างหลังเธอ แล้วโอบกอดร่างน้อยไว้
“ขอโทษนะนานะจัง เคนจะไม่พูดว่าเคนผิดปกติอีกแล้ว”
ไหล่บางสั่นหน่อยๆ เด็กชายเอาหน้าด้านข้างแนบหลังขาวผ่อง เขาหลับตา มันเปียกและอุ่นตรงแก้มดีเหลือเกิน
“เคนจัง..”
“อึดอัดเหรอ” หมวกคลุมผมส่ายไปมา “งั้นขอเคนกอดนานะจังอย่างนี้สักพักนะ”
มีแต่เสียงน้ำจ๋อมแจ๋มกับเสียงลมหายใจจากเด็กสองคน ไอร้อนปกคลุมเป็นม่านบาง เด็กชายสูดกลิ่นหอมตรงท้ายทอย ก่อนจะเอนหลังพิงขอบอ่าง เด็กหญิงเลิกโค้งหลังแล้วเอนมาพิงอกเด็กชายอีกที เธอเหลียวหน้ามามอง วินาทีที่สบตานั้น เคนสุเกะคิดว่านานะเป็นเด็กผู้หญิงสะสวยน่ารักที่สุดในโลก
นึกรัก และอยากจะแค่โอบกอดเธอไว้ก็เพียงพอแล้ว ให้โลกนี้มีแค่สองเรา อยู่เคียงข้างกันและกัน รู้ใจกัน แม้โดยไม่ต้องมีเซ็กส์มาเกี่ยวข้องก็ได้
ชาติที่แล้ว ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใคร เห็นผู้หญิงเป็นเพียงของเล่นระบายความใคร่ กระโถนรองรับกามรมณ์ แต่ทว่าวันนี้
“นานะจัง”
“อืม”
“นานะจัง เป็นคนพิเศษสุดของเคน เคนจะทำทุกอย่างเพื่อให้นานะจังมีความสุขที่สุด เคนสัญญา”
“เป็นคนพิเศษเหรอ.. เค้าเองก็คิดว่าเคนจังเป็นคนพิเศษสำหรับเค้าเหมือนกัน”
“จริงนะ”
“อืม ถึงเค้าจะไม่รู้ว่าอะไรคือความรักที่แท้จริง เค้ารู้แต่ว่าเวลาอยู่ด้วยกันกับเคนจัง เค้ามีความสุขที่สุดเลย เค้าคิดว่าเค้ารักเคนจังละ”
เด็กชายฝังจมูกเข้ากับแก้มนิ่ม เธอหลับตาพริ้ม
“เคนก็รักนานะจังนะ”
แสดงความคิดเห็น