ทาเคชิเหม่อมองพวกเด็กป.ห้าที่จับกลุ่มเล่นกันอยู่ตรงสนามเด็กเล่นของโรงเรียน พวกนั้นกำลังเล่นไล่จับกัน เด็กหญิงเด็กชายหัวเราะเริงร่าสนุกสนาน หนึ่งในนั้นมีเด็กผู้หญิงที่ดูสะดุดตาอยู่สองสามคน โดดเด่นสุดนั้น แน่นอนว่าต้องเป็นน้องนานะ สุดยอดแห่งความน่ารัก ซึ่งถ้าหากโทโมโยะดาวโรงเรียนร่วมห้องของเขาจบการศึกษาไปในปีหน้าแล้วละก็ น้องคนนี้ละที่จะเป็นดาวโรงเรียนคนต่อไป แต่เขาเลื่อนสายตาจากเธอ นั่นไม่ใช่สเป็ค ทาคาชิไม่นิยมเด็กเรียบร้อย
ที่เด่นอีกคน น้องมิยาโกะ ห้าวๆ เหมือนทอมบอย แต่ก็มีแววสวยมากเมื่อโตขึ้น แต่คนนี้ก็ไม่ใช่สไตล์ที่เขาชอบอีกนั่นแหละ ดูแก่แดดเกินไป
สายตาของเขาหยุดลงที่อีกคน แล้วรอยยิ้มก็ผุดพราย นี่ละเด็กที่เขาชอบ ตาโตใสๆ คร่ำเคร่งเพ่งมองหนังสือตลอดเวลา ผิวขาวจัดท่ามกลางแสงแดดอ่อน อ้อนแอ้นอรชร ไว้ผมทรงบ็อบสั้นระต้นคอและซอยสไลด์ให้ยาวไม่เท่ากัน มือเรียวบางปัดเส้นผมพลิ้วสลวยปรกหน้า ปากอิ่มสีชมพูสดขยับขมุบขมิบระหว่างที่เปิดอ่านทีละหน้า เธอไม่สวยสะดุดตาเท่าสองคนแรก แต่ก็มีความน่ารักและมีบุคลิกไม่เหมือนใคร
เธอคือสาวน้อยอัจฉริยะของโรงเรียน และยังฮอตที่สุดในโรงเรียนอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นพวกเด็กผู้ชายไล่ตั้งแต่ป.หนึ่งยันป.หก หรือแม้กระทั่ง.. พวกเด็กผู้หญิงก็เช่นกัน เพราะเธอนอกจากจะยอดน่ารักแล้ว เธอยังหล่อเท่อีกด้วย เธอคนนี้ชื่อเคนสุเกะ หรือที่ใครๆ ต่างก็เรียกเธอว่า เคนจัง
พอทาเคชิคิดถึงตรงนี้ เขาก็ทำหน้าไม่ค่อยพอใจ เธอเป็นเด็กผู้หญิงแท้ๆ แต่ทำไมถึงตั้งชื่อเป็นผู้ชายด้วยก็ไม่รู้ สิ่งที่เขาชอบในตัวเธอไม่ใช่ว่าดูเหมือนผู้ชาย แต่เป็นการวางตัวที่มีความสุขุมดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย และความอ่อนหวานที่ผสมกับความแข็งแกร่งได้อย่างลงตัว
“ทาเคชิคุง วันนี้ก็แอบมามองน้องเคนคุงอีกแล้วนะ ท่าทางจะชอบเอามากๆ เลยนะเนี่ย วิปริตจังนะเธอ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ”
“โทโมโยะ! อย่าพูดอย่างนั้นได้มั้ย ฉันไม่ได้เป็นเกย์นะ”
เด็กสาวสุดสวยดาวโรงเรียนหย่อนก้นลงนั่งด้วย พร้อมกับทำหน้าไม่ใคร่พอใจเด็กชายคนนี้ ที่ไปให้ความสนใจในตัวรุ่นน้องมากกว่าเธอ ทาเคชิเป็นหนุ่มน้อยที่หล่อเท่สุดๆ เล่นกีฬาก็เก่ง เป็นเด็กเรียนดี และยังเป็นเด็กกิจกรรมตัวยง รุ่นพี่ป.หกที่ได้ของขวัญวันวาเลนไทน์จากเด็กผู้หญิงมากที่สุดในโรงเรียน
“ไม่ได้เป็นเกย์ แต่ไม่เห็นสนใจผู้หญิงเลย วันๆ เอาแต่เพ้อถึงน้องเคนคุงอยู่ได้” เธอกัดเจ็บๆ
“น้องเคนจังไม่ใช่เด็กผู้ชาย เธอเป็นผู้หญิงต่างหาก”
“ชิ เห็นหล่อๆ ไม่นึกว่าจะเซ่อ นี่ฉันจะบอกความลับให้นะ ในฐานะที่นายเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่ป.หนึ่ง น้องเคนจังของนายน่ะ” เธอมองซ้ายแลขวา แล้วพูดเบาๆ
“ฉันเห็นนายนั่นของน้องเค้ามาแล้ว! และขอยืนยันว่าหมอนั่นเป็นเด็กผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์!”
ทาเคชิทำหน้าตื่นตกใจ ตาค้าง อ้าปากหวอ แต่แล้วเขาก็หุบปากลง และเริ่มฉุนเฉียว
“ฉันไม่เชื่อหรอก โทโมโยะอย่ามาอำกันดีกว่าน่า อยู่ดีๆ เธอจะไปเห็นของน้องเค้าได้ไง”
โทโมโยะนึกย้อนไปถึงวันนั้นแล้วก็หน้าแดงก่ำ เจ้าเด็กแสบที่เล่นให้เธอมีความสุขอย่างทรมานไปตลอดช่วงบ่าย กว่าเด็กหญิงจะหายอาการเสี้ยนนิ้ว ก็เล่นเอาเธอแผ่สองสลึงหมดแรง กลีบลำดวนยังแสบมาถึงทุกวันนี้
“เหอะน่า จะยังไงฉันก็เห็นมาแล้วละ น้องเค้าเป็นผู้ชายจริงๆ มีนายนั่นเหมือนๆ กับนายนั่นแหละ”
ร่างโตสูงกว่าเด็กรุ่นเดียวกันยืนพรวดขึ้น เขาพูดกับเธอจนเกือบตะคอกว่า
“ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด เธอใส่ร้ายเพราะว่าอิจฉา ที่ฉันชอบเค้ามากกว่าเธอใช่มั้ยล่ะ คอยดูนะ ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นกับตาเอง ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงจริงๆ!”
แล้วทาเคชิก็สะบัดก้นไปทันที โทโมโยะตะโกนไล่หลังอย่างโมโห
“เชิญเลยคุณชาย พ่อเทพบุตรตลอดกาล พูดอย่างนี้ให้ฟังยังหาว่าฉันใส่ร้ายอีก คอยดูนะ ถ้าร้องไห้ซมซานกลับมาฉันไม่ปลอบให้หรอกนะ นายโง่ๆๆๆ”
ทาเคชิเป็นนายโง่จริงๆ แต่ไม่ใช่เรื่องของเคนจัง แต่มันเป็นเรื่องที่เขาไม่รู้ว่ามีเธอแอบหลงรักอยู่ต่างหาก!
“นานะจังกลับบ้านกันเหอะ”
เคนสุเกะพูดเสียงหวานจ๋อย อย่างที่ไม่เคยใช้กับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งเล่นเอาพวกเด็กในห้องมองนานะด้วยความอิจฉาริษยา
“อือ ขอนานะเก็บสมุดก่อนนะ แป๊บนึง” เธอส่งเสียงเล็กๆ ใสๆ ระรื่นหู
เคนจังกระชับกระเป๋าเป้ ของข้างในกระทบกันกุกกัก ซึ่งมีทั้งกล่องใส่ปากกาดินสอ เครื่องโน้ตบุ๊คขนาดเล็กที่ราคาแพงมาก โทรศัพท์มือถือ ตำราการบริหารและการลงทุน และของเล่น(สำหรับผู้ใหญ่) อีกสองสามชิ้น
เดาเอาเองว่าเป็นอะไร หุหุ
ทาเคชิยืนสูดหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้าอยู่หน้าห้องเรียนชั้นป.ห้าห้องหนึ่ง พอเห็นว่าหนูเคนจังกำลังชักชวนนานะจังเพื่อนซี้ของเธอกลับบ้าน เขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“เอ่อ น้องเคนจังครับ”
ดวงหน้าน่ารักและหล่อหน่อยๆ ช้อนสายตามามอง เธอสูงแค่คางของเขาเอง น่ารักชะมัดยาดเลย
“ฮะ? มีอะไรเหรอ อ้าว พี่ทาเคชิ”
“โอ้ รู้จักชื่อผมด้วยเหรอ ดีใจจัง”
เคนจังทำหน้าเซ็งๆ
“ก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว พี่ออกจะป๊อปในหมู่สาวๆ จะตาย”
เธอหันไปเหล่พวกผู้หญิงในห้อง ที่กำลังชี้มือชี้ไม้และส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดมายังทาเคชิคุง เขาหน้าแดงนิดหนึ่ง
“เอ่อ คือเข้าเรื่องดีกว่า น้องเคนจังพอจะมีเวลาให้พี่สักชั่วโมงได้มั้ยครับ พี่มีเรื่องสำคัญอยากจะให้น้องเคนจังช่วยหน่อย”
“อะไรล่ะ สำคัญมากเหรอ ผมอยากกลับบ้านแล้วนะ”
เธอทำหน้าเหมือนรำคาญ พลางเหลือบไปมองนานะ ทาเคชิไม่ค่อยชอบใจที่เห็นเธอใช้คำพูดเหมือนเด็กผู้ชาย และส่งสายตาหวานๆ ใส่เด็กผู้หญิงด้วยกัน
“ก็ค่อนข้างสำคัญนะ คืองี้นะครับ พอดีพี่รู้มาว่าน้องเคนจังเก่งคอมพิวเตอร์”
หนูเคนจังยึดอก ทำหน้าปลาบปลื้มนิดๆ เอานิ้วถูกจมูก
“ก็พอรู้บ้างนิดหน่อย”
“งั้นก็ดีเลย คือว่าเครื่องคอมพ์ที่บ้านของพี่มันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับ มันรวนเหมือนกับโดนไวรัสหรืออะไรนี่แหละ”
“พี่ก็เลยอยากวานให้ผมไปช่วยแก้?”
ทาเคชิคุงรีบพยักหน้า ตาเป็นประกาย
“ใช่ครับๆ พี่เห็นว่าในโรงเรียนนี้เนี่ย มีน้องเคนจังเก่งเรื่องนี้ที่สุดแล้ว”
“เอาไงดีเนี่ย” เธอหันไปขอความเห็นจากนานะ
“เคนจังไปดูให้พี่เค้าเถอะจ๊ะ เดี๋ยวนานะกลับกับพวกมิโยะจังก็ได้”
พูดจบเธอก็เดินไปยังเด็กผมเปียทางหลังห้อง และหันมาโบกมือบ๊ายบาย เคนจังยักไหล่
“ก็ได้ฮะ ผมแวะไปบ้านพี่ก่อนก็ได้ แล้วอยู่ไกลมั้ยเนี่ย”
เพียงเดินจากโรงเรียนมาประมาณสิบนาทีก็ถึง ทาเคชิอาศัยอยู่ในแมนชันราคาแพงที่ตกแต่งมาอย่างดี ข้างในสวย เคนจังมองสำรวจความโอ่โถง แต่กลับให้ความรู้สึกเงียบเหงาใจพิกล
“พ่อแม่พี่ทำงานกลับดึกทั้งคู่ พี่สาวของพี่ก็ไปเรียนกวดวิชาต่อ ปกติพี่อยู่บ้านคนเดียว”
บอกเสร็จก็ยื่นน้ำอัดลมให้ เธอรับมาถือไว้ มองเขาตาปริบๆ
“พี่นี่ดูน่าสงสารกว่าที่เห็นนะ”
“ไม่ร้อก” เขาหยิบรูปถ่ายครอบครัวบนตู้โชว์ ดูแล้วยิ้มขื่นๆ “พี่ชินแล้วครับ ดีซะอีก บ้านจะได้เงียบๆ ไม่มีเสียงคนทะเลาะกันให้หนวกหู”
“เหรอ..”
เคนจังดื่มน้ำในกระป๋อง ปากเล็กๆ ดูดหลอด ตากลมโตจ้องมองมา เด็กชายรู้สึกเขินจนเริ่มประหม่า เขาไม่เคยชวนเพื่อนมาบ้าน แม้กระทั่งโทโมโยะ
“แล้วคอมพ์ที่จะให้แก้ล่ะ อยู่ไหน”
“อ๊ะ อ้อ อยู่ทางนี้ครับ อยู่ในห้องของพี่เอง”
ทาเคชิคุงเดินนำไปยังชั้นลอย เด็กชายจับลูกบิดประตู แล้วเขาก็ทำท่านึกขึ้นได้ รีบหันกลับมาพูดกับเธอว่า
“เอ่อน้องเคนจังครับ ยืนรอที่หน้าห้องก่อนนะครับ ขอห้านาทีจัดห้องแป๊บนึงนะ”
แล้วเขาก็รีบพุ่งเข้าไปในห้อง เอากองหนังสือการ์ตูน แผ่นเกมส์เพลย์สเตชั่น ที่สุมกันอยู่บนเตียง จับยัดเก็บใส่ตู้อย่างส่งเดช สุดท้ายก็หยิบเสื้อผ้าที่ถอดกองทิ้งไว้ตามพื้นโยนใส่ตะกร้า ปาดเหงื่อซึมหน้าผากแล้วหันกลับจะไปเปิดประตู แต่ก็เห็นว่าเด็กหญิงยืนอมยิ้มรออยู่ก่อนแล้ว ทาเคชิหน้าแดง
“คือห้องมันรกนิดหน่อยครับ แหะๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ห้องเด็กผู้ชายก็งี้แหละ ห้องของผมก็เหมือนกัน ถ้าหากไม่มีแม่มาคอยจู้จี้จัดให้อะนะ”
เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะตั้งคอมพิวเตอร์ กดปุ่มเปิดเครื่อง ประสานมือแล้วดันออก ต่อจากนั้นก็เริ่มทำการเข้าโปรแกรมตรวจเช็คเครื่อง
ทาเคชิลากเก้าอี้หมุนมานั่งลงข้างๆ ใบหน้าของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความตั้งใจ สักพักเธอก็ขมวดคิ้ว ลิ้นสีชมพูเล็กๆ เลียริมฝีปากอิ่มได้รูป ห้านาทีต่อมา เคนจังก็หมุนตัวมาบอกเขาว่า
“ก็ปกติดีนี่ฮะ เครื่องนี้สเป๊คดีจะตาย เร็วและก็มีระบบโพรเทคอย่างดี ผมว่าพี่คิดมากไปเองมากกว่า”
“อ้าวเหรอ นึกว่ามันมีปัญหาซะอีก” ทำเป็นเกาหัวแกรกๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้ว
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมกลับก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ผมจะเป็นห่วง”
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ” เด็กชายจับไหล่รั้งเธอไว้ ”ไหนๆ ก็มาแล้ว อยู่เล่นเกมส์หรืออ่านการ์ตูนของพี่เอามั้ย พี่มีเยอะแยะเลยนะครับ หรือถ้าชอบอันไหนก็ยืมไปก็ได้ การ์ดเกมส์ก็มีนะ”
เด็กหญิงทำท่าคิดแล้วก็สั่นหัว
“ไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบของเล่นของพวกเด็กๆ อืม จริงสิ”
เธอยืนขึ้น เดินไปทางเตียงนอน แล้วทรุดตัวก้มดูใต้เตียงและล้วงมือเข้าไปข้างใน “น้องเคนจังทำอะไรน่ะ” ทาเคชิร้องเสียงหลง
เคนจังไม่ตอบ ยิ้มๆ แล้วดึงบางอย่างออกมา มันเป็นหนังสือการ์ตูนพิเศษ หรือพูดง่ายๆ ก็การ์ตูนโป๊แบบที่พวกเด็กผู้ชายชอบแอบอ่านนั่นแหละ
“เอ่อ.. คือว่านั่นมัน” พูดตะกุกตะกัก มือลนลานจะแย่ง เด็กหญิงเบี่ยงหลบ
“แหม ไม่ต้องอายหรอก พี่ก็จะขึ้นม.หนึ่ง อายุสิบสองแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องปกติของเด็กผู้ชายน่า แล้วผมก็ผู้ชายด้วยกัน แบ่งๆ กันอ่านหน่อยไม่ได้หรือไง”
แล้วเธอก็เปิดอ่าน ทำตาโตจ้องจดจ่อแต่ละหน้า ทาเคชิอุตส่าห์แอบซื้อมาอ่านตามประสาเด็กอยากรู้ และซ่อนไว้ที่ใต้เตียง แต่ไม่นึกว่าเด็กหญิงที่ชอบจะหาเจอ แถมยังเปิดอ่านหราอย่างไม่เกรงใจ แถมยังไม่มีความกระดากอายแม้แต่น้อย
ทาเคชิคุงกลืนน้ำลาย ปล่อยให้หนูเคนจังอ่านการ์ตูนลามกไปเรื่อยๆ เธอนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง กางเกงขาสั้นสีครีมขากว้างที่เด็กหญิงใส่อยู่ มันร่นลงเมื่อเธอยกหัวเข่าขึ้นเล็กน้อย แล้วเผยให้เห็นขาอ่อนสวยรำไร
วันนี้เด็กชายตั้งใจชวนเด็กหญิงมา เพื่อพิสูจน์ว่าเธอใช่ผู้หญิงจริงๆ แผนก็คือชวนให้อยู่เล่นกับเขานานๆ ให้ดื่มน้ำเยอะๆ พอปวดท้องก็ต้องขอเข้าไปฉี่ในห้องน้ำ แล้วเด็กชายก็จะอาศัยจังหวะนี้แอบลอบไปส่องดูตรงช่องพิเศษที่มีแต่เขาที่รู้ และเคยใช้แอบดูพี่สาวอาบน้ำอยู่บ่อยๆ แล้วความจริงก็จะเผยเองว่าเธอเป็นอะไรกันแน่
แต่นี่เด็กหญิงคนน่ารักและฉลาดปราดเปรื่องกำลังอ่านการ์ตูนโป๊ของเขา ภาพข้างในนั้นเขาจำได้แม่น เพราะอ่านหลายสิบรอบแล้วมั้ง ตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้อ่าน มันมีบทรักอัศจรรย์ของพระเอกนางเอกวัยรุ่นอายุน้อยอย่างเผ็ดมันส์ แค่คิดถึงภาพเหล่านั้น เป้ากางเกงก็เริ่มตึงขึ้นมา
อยากลองอย่างในนั้น อยากลองๆ อยากเห็นของจริง อยากจับของจริง
ฮอร์โมนแรกรุ่นเริ่มสูบฉีดไปตามกระแสเลือด ใบหน้าเริ่มแดง ลมหายใจเริ่มติดขัด เขาขยับเขยื้อนเข้าไปใกล้ๆ จนแขนสีกับแขนเรียวเก้งก้างของเด็กหญิง แต่เธอกลับไม่สนใจ เพราะตาจ้องเป๋งตรึงอยู่กับภาพ ซึ่งพระเอกกำลังกอดรัดควักล้วงเด็กสาวอยู่บนเตียงในห้องนอน เหตุการณ์ช่างเหมือนกับพวกเขาเปี๊ยบเลย เด็กชายคิดอย่างตื่นเต้น
เด็กหญิงขยับตัวเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อผุดผาด ทาเคชิค่อยๆ เอามือสั่นๆ ลูบแขนขาว ผิวเธอเนียนนิ่มจนเขาแทบหน้ามืด เธอไม่ได้ว่าอะไร อ่านการ์ตูนไปเรื่อย เด็กชายใจกล้ามากขึ้น กระเถิบก้นไปนั่งซ้อนด้านหลัง แขนข้างหนึ่งโอบเอวบาง เขากลืนน้ำลายเหนียวคอ
เอาละได้เวลาพิสูจน์แล้ว!
ฝ่ามือสัมผัสเนื้อบริเวณหน้าท้องแล้วดันขึ้น ชายเสื้อเลื่อนสูงขึ้นตามมือ นิ้วลูบไล่จนเจอปุ่มเล็กๆ เด็กหญิงนั่งเกร็งนิ่ง ติ่งจิ๋วอยู่ระหว่างง่ามนิ้ว บีบเบาๆ เจ้าของหายใจหนักๆ เขาลูบแผ่วๆ ไปทั่วแผ่น แต่มันแบนราบไม่มีเนินนูนสักนิด เธอห่อไหล่
จริงสิ น้องเคนจังแค่สิบขวบเอง นมยังไม่ขึ้นแน่ๆ
คิดได้อย่างนั้นก็เปลี่ยนเป็นลูบล่าง ไล่จากหัวเข่ามนแล้วค่อยๆ สอดมือสั่นเทิ้มลูบเข้าไปในขากางเกง ทาเคชิเห็นไรขนแขนบางๆ ของเด็กหญิงลุกซู่ มือเล็กบีบขอบหนังสือการ์ตูนลามกแน่น ปลายนิ้วของเขาแตะกับขอบกางเกงในด้านล่างแถวง่ามขา เด็กชายเหล่มองต้นคอเธอที่กำลังย่นเข้ากับตัวอย่างตื่นเต้นสุดระงับ หัวเข่าหุบเข้าหากันเล็กน้อย ทาเคชิคุงเริ่มสอดนิ้วเข้าไป
เจอเนื้อนุ่มเป็นลอนโค้ง แล้วก็ร่องน้ำชื้น ใช่ผู้หญิงจริงๆ! ยัยโทโมโยะบ้ามาหลอกกันได้!
“พะ พอก่อน เอานิ้วออกไป”
เธอปล่อยการ์ตูนแล้วดันมือเด็กชายออกไป นิ่วหน้าขมวดคิ้ว หันมามองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ แต่หนุ่มน้อยหน้ามืดเกินกว่าจะหยุดได้
อยาก! อยากทำอย่างในการ์ตูน! อยากมีอะไรกับเด็กคนนี้!
ทาเคชิผลักให้เด็กหญิงนอนลงอย่างแรง เขาขึ้นคร่อมทันที เธอดิ้นขัดขึ้น ทั้งต่อยทั้งถีบสุดแรง เขาพยายามจับข้อแขนเล็กกำได้รอบให้อยู่นิ่งๆ ก้มลงยื่นหน้าจะไซ้ซอกคอขาว ปากน้อยๆ ด่าเขาใหญ่
“นายบ้า! หยุดนะ บ้าเรอะแก เป็นผู้ชายด้วยกันนะโว้ย ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อย!”
“โกหก!” ทาเคชิคุงตะโกนใส่หน้า แต่พอเห็นความหวาดกลัวบนแววตาของร่างเล็กแล้ว จึงพูดเสียงอ่อนลง “เธออย่าหลอกตัวเองไปหน่อยเลยน่า เป็นผู้หญิงก็บอกผู้หญิงซี่ แล้วก็อย่าพูดจาทำตัวเป็นผู้ชายได้มั้ย”
“ฉันเป็นผู้ชาย ฉันเป็นจริงๆ นะ ปล่อยฉันซะทีสิโว้ย!”
เธอดิ้นต่อ ไม่ยอมเขาง่ายๆ แต่ถึงยังไงก็สู้แรงเด็กผู้ชายรุ่นพี่ตัวโตกว่าไม่ได้ เขากดแขนไว้
“อยู่เฉยๆ หน่อยได้มั้ย ปัดโธ่ ขอเถอะนะๆ พี่ทนไม่ไหวแล้ว” พูดเสียงสั่นๆ
ทาเคชิเห็นว่าเด็กหญิงไม่ยอมท่าเดียว ทั้งด่าทอหน้าแดงก่ำ ทั้งถีบเท้าปั่นป่วน เขาเลยจับแขนเธอชูขึ้น รวบไว้แล้วเอาเชือกกระโดดมัดข้อมือไว้กับโครงเหล็กหัวเตียง ต่อจากนั้นก็หันไปยังปลายเท้า ใช้สายไฟผูกไว้เช่นกัน ตอนนี้เธอถูกพันธนาการไว้หมด สิ้นอิสรภาพนักเรียนประถม
เขาหอบเหนื่อย เด็กหญิงก็เช่นกัน เข่าของเธอเบียดชิด เด็กชายปลดกระดุมกางเกงเธอแล้วกระชากลงมา กางเกงในแบบเด็กผู้ชายปรากฏต่อสายตา หน้าขายิ่งเบียดบิดใหญ่ เคนจังเริ่มน้ำตาคลอ ทาเคชิใจหายวาบ แต่กามกิเลสครอบงำจนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว สังเกตตรงเป้า มันนูนออกมาเหมือนมีแท่งอะไรสักอย่างซ่อนไว้ หนุ่มน้อยขมวดคิ้ว กลั้นหายใจดึงกางเกงลิงลงมา แล้วเขาก็ผงะ
เจ้าดินสอสีแสนคุ้นตาโผล่ออกมาให้เห้นพร้อมๆ กับกลีบดอกไม้บริสุทธิ์ผุดผ่อง
“เฮ้ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย!”
“ฉะ ฉัน บอก แล้ว ว่าฉัน เป็น ผู้ชาย” พูดเน้นทีละคำพร้อมกับกัดฟันกรอด
“ธะ เธอ.. นายมีสองเพศ!?”
จ้องอย่างตะลึงงัน จุกเหมือนถูกชกเข้าที่ท้อง แล้วเด็กชายก็หัวเราะ
“โอ๊ยตลกจัง นี่ฉันหลงรักกะเทยหรอกหรือเนี่ย ฮ่าๆๆ ฉันเนี่ยนะ!” พอหยุดหัวเราะแล้วเขาก็มองสองกลีบด้านล่างและกลืนน้ำลาย
“แต่ช่างเถอะ ยังไงนายก็มีนายนั่นเหมือนของผู้หญิงนี่เนอะ ขอต่อเลยก็แล้วกัน”
“อ๊ะ! อย่านะ อย่า ขอร้องละ ฮือๆ”
ทาเคชิจับเจ้าหนูของเคนจังดันขึ้นไป อีกมือก็ล้วงบีบน้องหนูใหญ่ แต่เด็กหญิงตัวสั่นเทิ้ม และเอาแต่ร้องห่มร้องไห้จนหน้าดำหน้าแดง
“ปล่อยนะ นายบ้าๆ ฮือๆๆๆ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยผมด้วย ฮือๆๆ นานะจัง ฮือๆ นานะจัง”
เด็กหญิงน้ำตาไหลพราก เธอไม่อยากเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชาย เธออยากเก็บไว้ให้นานะคนเดียว เคนจังเอาแต่ร้อง และก็ร้องไห้เสียงดัง ทาเคชิเลิกเสื้อขึ้น ใช้ปลายลิ้นเลียวนรอบๆ ลูกเกดเม็ดน้อยสีชมพู แต่เธอไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด
เธอเอาแต่เบะปากร้องไห้โฮ สะอึกสะอื้นฮักๆ จนตัวโยน ดูน่าสงสารเป็นยิ่งนัก เด็กชายเห็นแล้วก็รู้สึกเสียใจ ความสำนึกผิดชอบชั่วดีแล่นเข้าสู่ใจจนปวดแปล็บ แล้วก็พบว่านี่เขากำลังจะข่มขืนเด็กไม่มีทางสู้อยู่หรือนี่
“หนูน้อย ไม่ต้องร้องแล้วละ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว พี่เอ่อ.. ขอโทษนะ เอ่อ พี่จะปล่อยเธอนะ”
เด็กชายแก้มัดตรงข้อเท้า แหยงบาทาเธออยู่เหมือนกัน แต่เธอเหนื่อยเกินกว่าจะออกฤทธิ์ออกเดชได้อีก แม่หนูเคนจังยังคงสะอื้นไห้ หอบเหมือนจะหายใจไม่ทัน พอเขาแก้เชือกที่ข้อมือได้แล้ว เด็กหญิงก็ใช้สองมือขยี้ตาและปิดหน้า
ทาเคชิเห็นก็ยิ่งสงสารจับจิต เขาดึงกางเกงขึ้นใส่ให้ จัดชายเสื้อให้เรียบร้อย เธอคลายสะอื้นลงได้บ้าง น้ำตาเลอะหมอมเป็นดวงชื้น เขาเอามือลูบผมเธออย่างทะนุถนอม ปลอบอย่างอ่อนโยน
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะ นิ่งซะๆ พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างเลย มันหน้ามืดไปหมด พี่ไม่รู้ตัวว่าพี่ทำอย่างนั้นไปได้ยังไง โอ๋ๆๆ”
เด็กหญิงกะพริบตาถี่ๆ แล้วจ้องมองทาเคชิคุงด้วยดวงตาที่มีแต่หยาดน้ำ เธอร้องไห้เบาๆ
“มะ ไม่ทำ ฉะ ฉัน จริงๆ นะ” กล่าวไปสะอึกอึ้กๆไป เสียงแหบพร่า
“สาบาน ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย พี่จะไม่ทำอะไรเลวๆ ต่ำทรามๆ โดยที่เธอไม่ยินยอมอีกแล้ว”
เขาตบศีรษะเด็กหญิงเบาๆ แล้วจูบบนหน้าผากตะติ๊งโหน่ง สบตาและยิ้มอย่างจริงใจที่สุด
“แต่พี่ชอบเธอจริงๆ นะ ชอบมากที่สุดเลย พี่ไม่เคยรู้สึกรักใครเหมือนน้องเคนจังมาก่อน เธอเป็นคนแรกที่ทำให้พี่เป็นอย่างนี้”
เด็กหญิงหยุดร้องแล้ว เม้มปากสั่นๆ สูดน้ำมูก ทาเคชิเช็ดน้ำตาให้ เคนจังเกือบจะถูกเขาปล้ำเสียแล้ว เมื่อสักครู่ยังโมโหจนอยากจะฆ่าเขาให้ตาย โทษฐานที่ทำให้เธอต้องถูกย่ำยี เสียศักดิ์ศรีจนไม่เหลือแม้ชิ้นดี
แต่ตอนนี้ เธอกลับหลับตาพริ้ม ไม่นึกอยากโกรธ และชอบ ที่ให้เขาปลอบโยนอย่างอบอุ่นละมุนละไม..
::
แสดงความคิดเห็น