เกลียด เกลียดแกที่สุด!!
ณ.ทางเดินในซอยเล็กๆ มีเด็กชายสองคนเดินอยู่ช้าๆเนือยๆ คนนึงหน้าตาเศร้าโศกอยากกะเป็นจะตาย อีกคนนึงตาแดงเหมือนผีแถมยังเดินโซซัดโซเซสะดุดไปกี่ถังขยะแล้วก็ไม่รู้ แต่ล่ะคนอยู่ห่างกันคนด้านกำแพง ไม่มีแม้แต่จะเหลียวมามองทักกัน
ทำไมมันเป็นอย่างงี้ไปได้น่ะ ... ทาเคชิคิด
ย้อนกลับไปเมื่อ 20นาทีที่แล้ว
"อ้าาาาา!!!"
"โอ้ยๆๆ น้องนิ พี่บอกแล้วว่าอย่าเอามือออกไปนอกรถ"
เด็กชายแก้ตัวทันที ทำเป็นเหมือนแค่อุบัติเหตุเล็กๆน้อย เล็กน้อยจริงๆ แค่น้ำแตก
ทาเคชิโผตัวเข้าหาเด็กสาวหวังเผด็จศึก นิ้วหนาถูกชักออกมาจากร่องกุหลาบดังพล็อกพร้อมเสียงครางเบาๆครั้งสุดท้าย ร่างเล็กบางหอบหายใจถี่ๆอย่างหมดแรง ตัวไร้น้ำหนัก ไร้ศักษ์ศรี ทำไมเธอต้องมายอมด้วย ทำไมเธอขัดขืนไม่ได้ เพราะแก เพราะแกคนเดียวนายทาเคชิ
"ฮึก..ฮึกๆ"
เอ.. ทำไมน้องเคนจังร้องไห้หว่า
"น้องเคนจังเป็นอะไรไปครับ"
"ฮือๆ."
เด็กสาวเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ ตาจับจ้องไปที่ร่องขาที่เต็มไปด้วยน้ำไหลลงมาเป็นทาง ไหลไปพร้อมกับความภูมิใจในการเป็นชายของเขา ซึมซับลงบนเบาะหายไปพร้อมกับทุกอย่างที่เขาเพียรทำมา ขาเรียวขาวสั่นงึกๆ ปากสีชมพูที่เม้มแน่นด้วยความคับแค้นคลายออก
"ทะ..ทำไม.."
""หา ทำไมอะไรครับน้องเคนจัง"
ทาเคชิเริ่มตกใจ มันไม่เหมือนกับที่เขาวาดไว้ตั้งแต่แรก
"ฮึกๆ..ทำไม..ไม่รักษาสัญญา..ฮึก" เธอเอ่ยเสียงสั่น
"สัญญาทั้งสามที่ได้กล่าวไว้ ทำไม ฮึกๆ.. ไมถึง ผิดสัญญาหมดทุกข้อ!!"
เปรี้ยง!! อย่างที่เธอพูด เขาได้ผิดสัญญาหมดทั้งสามข้อ แม้ว่าจะเป็นสัญญาตั้งแต่โรงเรียนเก่า แต่มันก็คือสัญญาแลกเปลี่ยนกับการได้เข้าไปใกล้ชิดกับเคนสุเกะอีกครั้ง เด็กชายหน้าซีดลงไปในบัดดล ไม่ได้คิดเลยว่า อารมณ์ชั่วครู่ของเขาได้พังมันลงมาอีกครั้ง ไม่ ไม่สิ สัญญาโรงเรียนเก่าคือโรงเรียนเก่า เขาไม่ผิด
"พะ..พี่ไม่ผิด เพราะนะ.นั่นมัน สัญญาของโรงเรียนเก่านิครับ"
อึ้ก!!
เคนสุเกะเงยหน้ามองผู้ชายสัปปรับข้างหน้าด้วยความแค้น ใบหน้าหวานที่มีน้ำตาคลอแม้จะสวยงาม แต่มันปนไปด้วยความเจ็บ ความแค้น และเสียใจที่ไว้ใจคนคนนี้ เล่นเอาทาเคชิผงะทันที แต่ก่อนที่เข้าจะเอ่ยคำแก้ตัว
"งั้น ฉันก็เอ่ยได้เต็มคำ ฮึก..ฉัน เกลียด แก" ย้ำเน้นชัดเน้นคำ ฟันขบกันอย่างแค้นใจ
ทำไม ทำไมต้องร้องไห้ให้กับผู้ชาย
"เกลียดแก มาก...ฮึก"
เขาไม่มีความสำคัญ ทำไมต้องไปยิดติดกับคำสัญญานั้น
หรือเพราะชายคนนั้นคือเขา
ทาเคชิ
"ทาเคชิ..ชั้นเกลียดแกมากที่สุด!!!"
กลับมา ณ.เวลาปัจจุบัน
ทาเคชิพยายามทุกวิธีที่จะคืนดีกลับเด็กสาวให้ได้ แต่อับจนจริงๆ ทุกคำที่เขาเอ่ย มันเหมือนปลวกที่กัดแทะไม้ที่แข็งแกร่งให้พังทลายลง ทุกคำบันทอนความน่าเชื่อถือจากเขา หยดน้ำตายังไหลลงมาไม่ขาดสายแม้จะไม่หนักเท่าเมื่อก่อนแต่ก็ ไหลลงมาทีละหยดๆ เธอไม่คิดแม้แต่อยากจจะมองหน้า คำพูดหวานๆเมื่อวัยเยาว์ที่เขาได้ปลอบเธอมันใช้ไม่ได้แล้ว เพราะคร่าวนี้มันยิ่งใหญ่นัก
พยายามครั้งที่หนึ่ง
คำพูดปลอบหวาน ดังระลอกเข้าหูของเด็กสาว คำพูดที่แสนจะคลับคล้ายคลับคลากับตอนนั้น
"พี่ขอโทษ พี่รักน้องเคนน่ะ พี่รักที่สุด พี่ไม่เคยทำอย่างนี้กับผู้หญิงคนอื่นเลย คร่าวนี้พี่สาบานว่าจไม่ทำอะไรต่ำๆ ฉวยโอกาศอีกแล้ว"
คำตอบที่ได้คือ สายดีแดงคล้ำและหยดเพรชที่ไหลลงมา ตามด้วยเสียงอ่อยแฝงด้วยความแค้น
"แต่แก ก็จะทำแบบประเจิดประเจ้อใช่ไม็ล่ะ"
ล้มเหลว
พยายามครั้งที่สอง
โครม!!
ร่างบางล้มคม่ำ เข่ากระแทกพ้นจนเลือดออก แต่สีหน้ายังเหมือนเดิมไม่แสดงความเจ็บปวด ไม่มีอะไรทำให้เธอเจ็บปวดไปมากกว่าที่ชายด้านข้างเธอทำอีกแล้ว
"น้องเคนจัง!!"
ทาสุเกะพุ่งตัวเข้าไปประคองเด็กสาวทันที
เพียะ!!
"แก..อย่าเอา..มือโสโครกมาจับตัวชั้น.."
เธอขู่ฝ่อ พร้อมกับเล็บที่จิกพื้นจนเลือดขบ และครั้งที่สองที่หยดน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง ร่างเล็กสั้นเทิ้ม แม้ว่าจะหมดแรงแต่ใจยังสู้ สู้จนตาย จะได้ไปเกิดใหม่ซักที
ล้มเหลว + หนักกว่าเดิม
พยายามครั้งที่สาม
"น้องเคน!! พี่ขอโทษ.. ได้โปรดให้อภัยกับพี่เถอะ ไม่งั้นพี่จะคุกเข่าตรงนี้ตลอดไป"
ทาเคชิวิ่งได้ดักข้างหน้าของเธอพร้อมกับคุกเข่ากราบเท้า มือหนาจับข้อขาไว้แน่นไม่ยอมให้เคนสุเกะเดินผ่านไป
"ปล่อย..บอกแล้ว ว่าอย่าเอามือโสโครกมาจับตัวชั้น.."
"พี่ไม่ปล่อยจนกว่าน้องจะยกโทษให้"
"ดี..งั้น"
ทาเคชิเริ่มมีความหวัง
ผัวะ!!!
ขาขวาฟาดเข้าที่แก้มขวาอย่างจัง ร่างใหญ่กระเด็นไปที่ถังขยะดังโครม ถ้าสังเกตดีๆ 99% ของถังขยะที่ผ่านมา ล้มระเนระนาดหมด
เด็กสาวเดินโซซัดโซเซต่อไป
ล้มเหลว+เจ็บตัว
และอีกหลายๆความพยายามที่ล้มเหลว เหลวจนมาถึงหน้าบ้านของเธอ อย่างน้อยเขาก็รู้จักบ้านของหล่อนแล้ว แต่ทำยังไงดีให้หล่อนนั้นยกโทษให้หล่ะ เหลือเวลาอีกไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านไป โดยเขาไม่รู้เลยว่าสีหน้าเธอดีขึ้นมากแล้ว เพราะความห่วงใยมั้งที่ทำยังไงเธอก็คงยังเกลียดเขาไม่ลง แค่ไม่ชอบเท่านั้น
หัวสมองที่ปราดเปรียวของรุ่นพี่หนุ่มไม่สามารถคิดอะไรออกอีกแล้ว ตอนนี้เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง หน้าตาก็บ่วมฉึ่ง แถมจิตใจก็บอบช้ำประดั่งมะเขือเน่า ไร้ความสามารถ ทุกอย่างที่เขาทำมันเป็นแค่ลมตดเน่าๆที่ผายแล้วก็ปล่อยให้มันจากไปอย่างไร้ค่า แค่การกระทำเดียวเท่านั้น แค่ปล่อย..ความสิ้นหวังเข้าครอบคลุม
"น้องเคนจัง งั้นพี่จะมารับตอนเช้าน่ะ"
เด็กสาวไม่สนใจเดินเข้าบ้านเฉย ทาเคชิก้มหน้ากัดฟันเจ็บใจกับสิ่งที่เขาทำขึ้น ยิ่งแย่ลงไปอีกเมื่อเขาได้ยินโวยวายจากพ่อแม่ของเด็กสาวว่าไปทำอะไรมา และเสียงสุดท้ายที่พลักดันให้เขาเสียน้ำตาลูกผู้ชายและเดินจากไป เสียงร้องไห้ของคนที่ตัวเองรักสุดหัวใจ
หลังจากที่เคนสุเกะร้องห่มร้องไห้คาอกผู้เป็นพ่อแม่แล้ว เขาก็ยังไม่สามารถทำใจบอกได้ว่าเพราะอะไรหรือใครที่ทำกับเขาหยั่งงี้กับพวกเขา จะบอกได้ยังว่าโดนคนเล่นกุหลาบจนก๊อกแตก บอกไปทาเคชิได้เข้าคุกแน่ เอ็ะ ทำไมต้องไปห่วงเขา ไม่ ที่ไม่อยากบอกเพราะกลัวโดนทำข่าว ไม่ได้ ไม่มีทางจะให้โลกรู้เรื่องผิดปกติของเธอเป็นอันขาด
เธอเกือบลืมสิ่งที่เธอรอคอยมาทั้งอาทิตย์
จดหมายจากนานะ
ทว่า
ฟันขาวกัดริมฝีปากชมพูจนเลือดออก กระดาษไม่มี นานะไม่ได้ส่งจดหมายให้เขา ชีวิตนี้มันจบลงไปแล้ว คนที่เขารักได้ลืมเขา ความคิดที่โจมตีเข้าไปที่ประสาทอย่างรุนแรงจนร่างบางทรุดลงสลบไปทันที ท่ามกลางเสียงกรี้ดของคุณแม่ และความตกใจของคุณพ่อ แขนใหญ่อุ้มร่างลูกชายขึ้นไปบนห้องวางไว้บนเตียงและจูบที่หน้าผากของเขา
ใบหน้านั้นยิ้มเศร้าอย่างอ่อนโยน สายตาที่อบอุ่นมองไปที่หน้าลูกที่รัก
"ไม่ว่าลูกจะไปเจออะไรมา ขอให้ลูกลืมมันไปซะให้หมด และจำไว้ ว่าพ่อและแม่ยังรักลูกอยู่เสมอ"
ประตูห้องถูกปิดลงพร้อมกับความเศร้าคับใจ
............................................................
"สตีเว่นนนนน!!"
เด็กสาวผมบลอนกำลังตระโกนลั่นบ้าน เธอใส่บาจามาสีเหลืองลายดอกได้ มือนั้นกำแน่นพร้อมเต็มที่ที่จะตะบันหน้าคนที่เพิ่งเรียกชื่อไป ข้างๆมีเด็กสาวอีกคน น้ำตาคลออยู่บนริมตาสีดำสวย หล่อนใส่เสื้อสีชมพูบานลงมาถึงหัวเข่า และกางเกงพองสีโทนเดียวกัน รองเท้าแตะกระต่ายน้อยประดับที่เท้าของเธอ เด็กสาวทั้งสองคนกำลังโกรธเด็กชายคนเดียวในบ้าน ซึ่งตอนนี้แอบซ่อนตัวอยู่
"ไม่ตอบใช่ม้ายยยย!! เรียกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วน่ะ !!"
ไม่มีใครตอบกลับมา
"เอาจดหมายนานะมา ไม่งั้นเราจะได้เห็นดีกัน!!"
แต่ก็ยังไม่มีใครตอบกลับมา เด็กหญิงสาวกัดฟันกรอด และแล้วก็เกิดไอเดีย เธอก้มลงกระซิบเพื่อนสาวจากญี่ปุ่น
"สะ..สตีเว่น ถ้าไม่เอาจดหมายมาคืน นานะจะไม่ยอมคุยด้วยอีกแล้วน่ะ นาย - - - - -"
"นานะทำไมพูดคำหยาบอย่างั้น!!"
ซวยแล้ว เด็กชายเผลอปล่อยโผลงบอกต่ำแหน่งซ่อนตัวเขาออกมา แค่นั้นแหละที่เด็กสาวผมบลอนด์ต้องการ ริมฝีปากยิ้มเ!้ยม เสร็จแน่ๆแกเอย นายน้องชายตัวป่วน ขายาววิ่งไปจุดที่ส่งเสียงทันที และไม่นานนานะก็เห็นผลตามที่มาเรียบอกให้เธอพูด เธอเองก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรไป แต่คาดว่าสตีเว่นคงเจ็บหนักใช่ย่อย ฟังแล้วขยาดแทนสตีเว่น เสียงร้องครวญครางดังลั่นออกมาทุกๆนาที อีกไม่นานมาเรียก็ลากหัวขโมยจดหมายมา เหอะๆ ปากแตกจมุกเลือดออก ตาเนี่ย ด้ำดำ
"ทำไมทำแบบนี้!! นิสัยแย่มากน่ะสตีเว่น"
มาเรียตวาดใส่หน้าญาติผู้น้องทันที
"ทำไมหล่ะ แค่จดหมายหาคนที่แทบจะไม่เคยติดต่อเธอเลย จะส่งมันไปทำไม"
เด็กชายหันมาถามนานะ ไม่สนใจมาเรียที่ส่งเสียงเป็นนกแก้วแว้ดๆ แต่นานะไม่ตอบ เธอขมวดคิ้วยืนมือขอจดหมายคืน ซึ่งยิ่งทำให้เด็กชายหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ จะหลงนายผู้ชายพรรณ์นั้นมันไปทำไม ทั้งๆที่ชั้นชอบเธอถึงขนาดนี้ ดวงตาทั้งสองประทะกับเป็นไฟฟ้าดังแปร็บๆ เสียงแบ็คกราวน์โดยมาเรีย
แคว้กๆๆ!!
เศษกระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อยร่วงลงพื้น โดนฉีกขาดด้วยมือสองข้างของเด็กหนุ่มคนเดียวในห้อง เสียงแว้ดๆหยุดลงทันที เหมือนเวลาหยุดลง ทุกช้าหมดในดวงตาสีดำใส เศษกระดาษค้างกลางอากาศ มาเรียหน้าซีดอ้าปากค้าง และ สตีเว่นที่ขมวดคิ้วเหยียดยิ้มให้กับเธออยู่ นาน นานเหลือเกิน ทำไมกระดาษมันไม่ยอมตกลงซักที
"กรี้ดด!!"
นานะกรี้ดลั่นบ้านน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เพื่อนสาวของเธอวิ่งเข้ามาปลอบทันที ร่างเล็กร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง จดหมายไดอารี่ที่เธออุตส่าห์ตรากตรำเขียนด้วยใจมาเป็นอาทิตย์ถูกทำลายลงแค่สามวินาที มือเรียวลูบหลังเพื่อนรักอย่างเห็นใจ ส่วนตาอาฆาตนั้นจับจ้องมองตัวต้นเหตุ ตัวต้นเหตุที่หน้าตาเหวอ ไม่คิดว่าจะสำคัญถึงเพียงนี้ แค่จดหมายใบเดียว ร่างเล็กที่สั่นหงึกๆอยู่ในอ้อมแขนญาติสาวเรียกความเป็นผู้เป็นคนเขาตัวอีกครั้ง
สตีเว่นทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้จะเข้าไปหานานะ มาเรียกอดนานะไว้เหมือนกับแม่เสือหวงลูก สักพีกร่างเล็กฝืนกระซิบอะไรกับมาเรีย ฟังเหมือนกับคำถาม แต่เสียงสะอื้นมันดังเกินกว่าจะฟังรู้เรื่องได้
"........"
เสียงเบาๆดังจากเด็กสาว เขาขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อจะได้ยิน
"นะ....."
ยังไม่ได้ยิน เขาเขยิบเข้าไปใกล้อีก คร่าวนี้ได้ยินเต็มสองหูเลย
"ชั้น..ฮึกๆ..เกลียด สตีเว่น ฮึก ที่สุดเลย!!"
ตามด้วยรอยฝ่ามือจากนานะ เจ็บ เจ็บมาก ไม่ใช่เพราะเจ็บที่โดนตบ
แต่เจ็บที่ใจ
มาเรียพยุงร่างเด็กสาวญี่ปุ่นที่กำลังร้องไห้ขึ้นและประคองเธอไปที่ห้องนอน แต่ก่อนไปเธอได้เอ่ยเสียงเครียดออกมา ปล่อยให้เด็กชายยืนกัดฟันอยู่คนเดียว
"แกมันเลวที่สุด!! เห็นแก่ตัว...แต่ ไม่ต้องกลัว...ชั้นจะช่วย.. ช่วยให้นานะเกลียดแกไงล่ะ!!"
แสดงความคิดเห็น